هوش مصنوعی: بیا ای شعله، تا دل من از وصالت شاد شود؛ چرا که این شمع خاموش امشب در دل خود نگاهی به دوردست‌ها دارد.

هوش مصنوعی: جایی که من هستم، به گونه‌ای سامان‌دهی شده است که حتی زمانی که کسی خود را نادیده می‌گیرد، همچنان به من توجه و نگاه می‌کند.

هوش مصنوعی: هر لحظه به دوش خود بار سنگینی از غم و اندوه را احساس می‌کنم، مگر اینکه تلاش شعله‌های آتش این کوه را از زمین جدا کند.

هوش مصنوعی: دل من به بوی خبر برقراری عشق از دست رفته، اما طوری از نام تو سوال می‌کند که گویی از همه چیز باخبر است.

هوش مصنوعی: نباید از کسی انتظارlenمتع داشته باشم، چون در زمان گرفتاری و درد، نوشته‌ام خود به خود از دل برمی‌خیزد و بیانگر حال من خواهد بود.

هوش مصنوعی: من با وجود ناامیدی و بی‌هدفی، به سراغ هزاران گلزار امید می‌روم و همچنان در پی پرواز هستم، پروازی که در هر رنگی جلوه‌گری می‌کند.

هوش مصنوعی: مژگان‌ها به هم چسبیده و در گوشه‌ای از فقر و تنگدستی قرار دارند، اما همچنان نی وجود دارد که هرچند برای بافتن بوریا استفاده می‌شود، باز هم خوشایند و شیرین است.

هوش مصنوعی: تو از وضعیت خوشبختی در فقر بی‌خبر هستی، چون اگر می‌دانستی، می‌فهمیدی که درهای بی‌انتهای بی‌پناهی از هر سو به سمت تو باز است.

هوش مصنوعی: بهار در حال رفتن است، پس این زمان را غنیمت بشمار. اگر چیزی از زیبایی‌های بهار را می‌بینی، چه رنگ و چه عطر، بدان که گل‌ها هم زینت و زیبایی دارند.

هوش مصنوعی: در اینجا، اشاره‌ای به زیبایی و جذابیت چشم آهو شده است که تحت تأثیر حسادت به قربانی، اشک می‌ریزد. تیغ قربانی به مثابه یک قدرت خطرناک است، اما در عین حال نشان می‌دهد که شب نیز می‌تواند به سحر و زیبایی تبدیل شود. در مجموع، این بیان ترکیبی از احساسات پیچیده‌ای چون عشق، حسادت و امید را به تصویر می‌کشد.

هوش مصنوعی: صدای قمر و بلبل بارها در این گلزار طنین‌انداز شده است. حالا بیدل، تو نیز ناله کن، زیرا صدای تو تأثیرگذار است.