هوش مصنوعی: بهار فرا رسیده و جهان در حال پر blossoming چمن‌هاست. حال و وضع دیوانگی ما نیز جالب و دیدنی است.

هوش مصنوعی: اگر دل انسان از زبان‌های تند و زخم‌زننده پاک شود، نباید نگران شود، زیرا همچون آینه‌ای که از خار و خاشاک بی‌تفاوت است، دامن خود را حفظ می‌کند و به خود آسیب نمی‌زند.

هوش مصنوعی: ناله‌های عاشقان را از هر سازی نخواه، زیرا این صدا همان احساسی است که در دل جا دارد.

هوش مصنوعی: اگر آداب عشق نتواند مانع از شوخی و بذله‌گویی شود، پس خاک ما (ایران) درمانی برای زخم‌های عمیق و غیرقابل درمانی مانند زخم ثریا دارد.

هوش مصنوعی: هیچ کس نتوانسته است راز درونی ما را بفهمد، در حالی که دل سوختهٔ ما، مانند لاله، راز و معماهای خاص خود را دارد.

هوش مصنوعی: دنیا از بی‌معنایی و بی‌ارزشی ما بر او تنگ شده است، اگر ما از خودمان رها شویم، دامن فضا و طبیعت را در بر خواهد گرفت.

هوش مصنوعی: اعتقادات و باورهای مختلف نمی‌تواند مانع از جستجوی حقیقت شود؛ مانند سیلی که در هر سمتی می‌ریزد و در نهایت به دریا می‌رسد.

هوش مصنوعی: در باغی پر از گل و لاله، هیچ چیز به زیبایی خوش‌حالی و ناز گل سرخ نمی‌رسد، چون زیبایی و طراوت گل‌ها زینت‌بخش این محیط است و همان‌طور که قدح ناز و لطیف از زیبایی سنگی خود دلربا است، سرخی مینا هم جلوه‌ای مشابه دارد.

هوش مصنوعی: به دور دل محبوب بگرد و ببین که اگر حقیقت عشق را درک کرده‌ای، این بینش و فهم از همان جا نشأت می‌گیرد.

هوش مصنوعی: این عبارت به تصور ترس و اضطراب در دل بیابان اشاره دارد. در این فضا، آینه‌ای که در دست داریم، نمایانگر تمیزی و زیبایی است، اما در عین حال، این زیبایی با حالت جنون و ناآرامی همراه است. به عبارتی، خیالات و افکار نگران‌کننده‌ای که در دل بیابان وجود دارند، باعث می‌شوند که حتی زیبایی‌ها نیز تحت تأثیر واقعیت‌های تلخ به نظر بیایند.

هوش مصنوعی: من به شدت تحت تأثیر زیبایی تو هستم، ای شمع. هر قسمت از وجودم نظم و زیبایی تو را در خود دارد و به همین خاطر دلیلی برای حسرت در فکر من وجود دارد.

هوش مصنوعی: بیدل از سردرگمی و شگفتیِ خود در برابر حقیقتی که در آینه مشهود است، هیچ نپرسی؛ چرا که درک عمیق و نشئه‌ای از جوهر وجود تحقیق، تأثیرگذار است.