هوش مصنوعی: ای خدای بزرگ، بر این جا که پر از ستم و ظلم است، چه غمی می‌بارد که باعث می‌شود دل‌ها بشکند و چشم‌ها پر از اشک شود.

هوش مصنوعی: نصیب دل روشن بود، اما در میان سختی‌های زندگی، همواره گرد و غبار به خانه‌اش می‌نشیند.

هوش مصنوعی: وقتی که غنچه به صورت بی‌گره و آزاد خود را نشان می‌دهد، نشان از این دارد که رنگی از امنیت و آرامش به دل‌های مضطرب و تنگ‌دل می‌ریزد.

هوش مصنوعی: بیا که بدون تو در مجالس، آوازهای غم‌انگیز دل شکسته‌ام از موهای چنگ مانند باران می‌ریزد.

هوش مصنوعی: از خاک کوی تو یادگاری دارم که بوی گل را به مشامم می‌آورد.

هوش مصنوعی: فرصت برای وصال از دست رفت و به خاطر نابسامانی و ترس، اشک‌هایش همچنان ادامه دارد و به نوعی بهانه است.

هوش مصنوعی: چشم شوقی که در بهار به نیاز نگاه می‌کند، چگونه حال ناتوانان را تغییر داده و رنگ و بویی تازه به آن می‌دهد؟

هوش مصنوعی: با شوق و ذوق خود به پرورش افکار می‌پردازیم، همچنان که باران به زمین می‌بارد، ما نیز از نعمت‌ها بهره‌مند می‌شویم.

هوش مصنوعی: اگر بخواهیم این بیت را به زبان ساده بیان کنیم، می‌توانیم بگوییم: دلیل پشیمانی دل در صبحی که هنوز روشن نشده، کافی است؛ زیرا صدای آهی که از دل برمی‌خیزد، بر روی آینه زنگ‌زده می‌نشیند و آن را پر می‌کند.

هوش مصنوعی: سایهٔ گل به این چمن نمی‌تواند آرامش بیاورد، زیرا در اینجا همواره نشانه‌هایی از خطر و تباهی وجود دارد.

هوش مصنوعی: حسادت به قدری آسیب‌زننده است که در زمان‌هایی که تیر و نشانه‌ای وجود ندارد، مشکلات و بدبختی‌ها به سراغ انسان می‌آیند.

هوش مصنوعی: رهایی از مشکلات و سختی‌ها امکان‌پذیر نیست، زیرا سرنوشت تو به گونه‌ای cruel و غیر قابل تغییر است که به راحتی در دام شرایط قرار می‌گیری.