هوش مصنوعی: آرزوها و خواسته‌ها در زمین زندگی‌ام، مانند آتش بزرگی است که اگر بیفتد، می‌تواند خرمن‌های زیادی از کاغذها را بسوزاند و در دلش بذرهای دیگری را به همراه داشته باشد.

هوش مصنوعی: غبار بحث و جدل را برطرف کن؛ زیرا ممکن است باعث ایجاد درگیری و فتنه شود، و آرام آرام این وضعیت باعث به وجود آمدن آشوب و هرج‌ومرج خواهد شد.

هوش مصنوعی: عشق در نهایت به جلوه‌ای زیبا تبدیل می‌شود و شور و شوق ممکنات را ایجاد می‌کند. بر اثر احساس غیرت و اشتیاق، آتش وجود، اجازه نمی‌دهد که صدای ناله از دل‌ها خاموش شود.

هوش مصنوعی: جهان به سرنوشت خود محکوم است و باید به خودبینی و غرور آن توجه کرد. اگر قدرتی به آن دمی بزند، شاید نشان‌دهنده‌ی خطر یا تهدیدی برای دیگران باشد.

هوش مصنوعی: چه خنده‌ای از زحمت و تلاش ما برداشت می‌شود، در حالی که ما از ریشه‌های نقش پیشانی‌مان در این زمین بی‌حاصل چیزی جز عرق و عذاب نمی‌بینیم.

هوش مصنوعی: شکستن شیشه‌ها باعث برهم خوردن خروش و شلوغی می‌شود، اما هیچ‌کس به دل ما توجهی نکند و در سختی‌ها ما را آزار ندهد.

هوش مصنوعی: در این بیت، شاعر از احساس شادی و لذتی که به خاطر عدم دیدار معشوقش دارد صحبت می‌کند. او می‌گوید که این شوق و اشتیاق به طرب از حسرت دیدار معشوق پر شده است؛ اگر معشوق با نگاه خود بر او بندد و آن را متوجه شود، از شوق او اشک بر دامانش خواهد چکید. در واقع، شاعر درگیر یک تناقض عاطفی است و احساساتش را به تصویر می‌کشد.

هوش مصنوعی: من حالتی از دیوانگی دارم مانند پروانه، که از شدت عشق و شوق، خود را در آتش می‌سوزاند و انتظار دارد که مانند چراغی در آینه بدرخشد.

هوش مصنوعی: هر جا که مژه‌هایم را باز کردم، به باطن نیرنگ و فریب آن دنیا نظر کردم. به همین خاطر، چشمم را می‌بندم تا آیینه‌ای که درونم را نشان می‌دهد، از بین برود.

هوش مصنوعی: رشد و ترقی ما از ریشه‌ای که در ناامیدی داریم نشأت می‌گیرد، وگرنه باران این منطقه به معنای واقعی بر زمین نمی‌بارید.

هوش مصنوعی: زمانی که در غفلت هستیم، از وضعیت خود غافل می‌شویم. بیدل، فراموشی باعث می‌شود که هیچ‌کس ما را به یاد نیاورد.