هوش مصنوعی: دنیا کجاست؟ گل زیبایی از پشت نقابی می‌خندد و صبح با لبخندی از نور آفتاب می‌درخشد.

هوش مصنوعی: وجود ما در هم‌نشینی با زیبایی و جلوه‌های بی‌نظیر اوست، آن‌چنان که چاک‌های کتان، ماه تابان را به خنده می‌آورد.

هوش مصنوعی: تلاش و کوشش تو در اینجا به معنای نادانی و غفلت است. اینجا حتی چشم‌هایت را هم نمی‌توانی باز کنی، زیرا خواب باعث مسخرگی اوضاع شده است.

هوش مصنوعی: وقتی که انسان از خود خالی شود و به بی‌هویتی برسد، هیچ ارزشی ندارد و این حالتی است که در آن انتخاب‌ها و تصمیمات، شبیه به صفر در خط هستند که فقط برای دیگران مضحک به نظر می‌رسند.

هوش مصنوعی: کجا فرصت دیگری پیدا می‌شود که ما به خودمان رشد و بالندگی دهیم؟ حتی محیط اطرافمان هم به این موضوع اشاره می‌کند و می‌خندد.

هوش مصنوعی: از دانش و فضیلت باید عبرت گرفت؛ آنچه را که جمع‌آوری کرده‌اید، در هر ورق از آن، نعمت و برکت نهفته است و برکت آن برکت کتابی است که به شما می‌خندد.

هوش مصنوعی: امکان توقف برای رهبر کاروان وجود ندارد، زیرا در همه جهات زمان در حال حرکت است و هر سو فرصتی را از دست می‌دهد.

هوش مصنوعی: در محیط علم و ادب، سخن گفتن و شوخی کردن بی‌فایده است. از میان صد سؤال مختلف، تنها یک پاسخ باعث خنده می‌شود.

هوش مصنوعی: زیبایی و جذابیت چهره کسی به قدری خیره‌کننده است که هیچ‌کس جرات نمی‌کند به آن نگاه کند. بهتر است چشمانت را ببندی، زیرا حجاب و پوشش او چنان魅力ی دارد که خود را به نمایش می‌گذارد.

هوش مصنوعی: زبان را بیهوده به سخن‌های بزرگ متهم نکن، زیرا حفظ حیا و شرم ارزشمند است. وقتی لب‌های آب برمی‌گردد، به آرامی می‌خندد.

هوش مصنوعی: غبار صبح نشانه تماشا و زیبایی است؛ هرچه که باشد، تو هم بخند زیرا که جهان ناامید و خراب نیز به این خنده تو پاسخ می‌دهد.

هوش مصنوعی: وقتی دل تو همچون شمع به خاطر دوری داغ و سوخته شده است، بی‌خبر از آن که اشک‌های داغ تو بوی کباب را به مشام می‌رساند و این موضوع به نوعی خنده‌آور است.