هوش مصنوعی: اگر لبان او لحظه‌ای بخندند، تمام عمر من با خوشحالی و نشاط خواهد بود و حتی بعد از آن هم یاد من مانند گرد و غبار بر آب زیبا و درخشان باقی می‌ماند.

هوش مصنوعی: تا کی باید بدون زیبایی او دلخوش به گل و شبنم اشک‌هایم باشم، در حالی که غم درونم می‌جوشد و درد در جانم می‌خندد؟

هوش مصنوعی: یک لبخند او، موجب تغییرات جدی در دو دنیا شد. اگر دوباره بخندد، چه فاجعه‌ای به وجود خواهد آورد؟

هوش مصنوعی: جوش و خروش چمن به خاطر ناراحتی، از غنچه‌ای که نفسش را می‌دزدد، نشأت می‌گیرد، در حالی که گل به خاطر اندوه من، با صدای سحر خندیده و شاد می‌شود.

هوش مصنوعی: در این گلستان که زیبایی‌ها و جلوه‌های طبیعت وجود دارد، تنها یک شبنم کم‌رنگ و بی‌خاصیت نیست. آن‌قدر حیا و خجالت در آنجا وجود دارد که باعث می‌شود نگاه‌ها و چشم‌ها به شادی و خنده بیفتند.

هوش مصنوعی: هر جا که گل و سرسبزی باشد، یاد شمشیرت در ذهنم می‌آید. مانند شمعی که در نورایستاده‌ام، در این حال که می‌خندم، احساس رفتن و جدایی می‌کنم.

هوش مصنوعی: افسردگی و اندوه قلب مانند سنگی است که گشایش و آرامش نمی‌آورد و حتی اگر به نظر برسد که آتش شادی در دل وجود دارد، باز هم این اندوه ساکن است.

هوش مصنوعی: اگر به دور و بر خود نگاه کنی، متوجه خواهی شد که حتی در دل مشکلات و سختی‌ها هم می‌توان به آرامش رسید. در این میان، یک نشانه کوچک از شادی و خنده نیز وجود دارد که به ما یادآوری می‌کند زندگی همیشه با تلخی و سختی همراه نیست.

هوش مصنوعی: در جایی که چهار آینهٔ وجود به هم بریزد، من با کمال تسلیم و پذیرش، همچون سپری از صد گل می‌خندم.

هوش مصنوعی: از شدت خجالت و بی‌دردی، تمام وجودم داغ شده است. مژگانم را به چشمانم می‌زنم تا اشک‌هایم را خشک کنم و اینگونه بگذارم چشم‌هایم بخندند.

هوش مصنوعی: بیدل از این باغ که پر از زیبایی‌هاست، چگونه می‌تواند گل بچیند، در حالی که دلش پر از درد و شکاف است؟ تنها وقتی که صبح می‌رسد، شاید بتواند به زندگی لبخند بزند.