هوش مصنوعی: به محض اینکه تقدیر و سرنوشت به ساختن شخصیت من مشغول است، حنای زیبا آورد و در دست سازنده و معمار می‌گذارد.

هوش مصنوعی: از دل شکسته‌ام که بی‌تو سینه‌ام را می‌فشرد و هر جا که می‌روم، آهی از دل برمی‌آید. این آه، در سحرگاهان، مانند روز قیامت بر سرم سایه می‌افکند و مانند دستاری بر آن می‌نشیند.

هوش مصنوعی: آیا تصویر تو می‌تواند چنان در ذهنم ثبت شود که تمام وجودم را عرق عرق کند؟ دیدن تو برایم مثل آینه‌ای است که جلوه‌گر زیبایی‌ام می‌شود.

هوش مصنوعی: در اینجا گفته می‌شود که این جمع، به نوعی فضایی برای عبرت و آموزشه و در دل آن، آینه‌ای وجود دارد. هر زمان که مژگان و اشک‌ها به هم بیفتند، این آینه کدر می‌شود و مانع مشاهده حقیقت می‌شود. بنابراین، باید مراقب بود که احساسات و غم‌ها بر درک ما از واقعیت تأثیر نگذارند.

هوش مصنوعی: نمی‌دانم چگونه به یاد او از خودم بیرون بیایم، در حالی که دل سنگینی دارم و ناله‌ام مانند صدای کوه به گوش می‌رسد.

هوش مصنوعی: در آن مجلس که من در حال حیرت و شگفتی هستم، جذابیت و زیبایی او چنان است که حتی نور شمع نیز بر دیوار انعکاس می‌یابد.

هوش مصنوعی: به زیبایی و جاذبه‌ای چون شمع، از خطر شهرت ایمن نباش. هر بخشی از وجود تو ممکن است تحت تأثیر قرار گیرد و بر تو خطری ایجاد کند.

هوش مصنوعی: این محفل جز بار مسئولیت چیست؟ تنها چیزی که در اینجا بر دوش من قرار دارد، انجام وظایف است.

هوش مصنوعی: فرصت‌هایی که برای ارتباط میان روح و دل فراهم می‌شود را غنیمت بشمار، زیرا زمانی که گره‌ها و مشکلاتی که در زندگی وجود دارد، باز شوند، دیگر به راحتی بسته نمی‌شوند و ممکن است سخت‌تر شوند.

هوش مصنوعی: من در دنیای پرهیاهو و نااستوار زندگی می‌کنم و اگر بخواهی که من به گذشته یا به جایی دیگر برگردم، بندهای دلبستگی را محکم‌تر می‌کند.

هوش مصنوعی: از شادابی و زیبایی این باغ غافل مشو، بیدل؛ زیرا شرم و خجالت بر هر کسی که انتخاب داشته باشد، در را می‌بندد.