هوش مصنوعی: به یاد تو، هر کجا که می‌روم، رنگ و حالتم تغییر می‌کند. از زیبایی گل‌ها در زمین تا آسمان، همه جا، نشانه‌هایی از تو را با خود دارم.

هوش مصنوعی: چگونه می‌توانم بدون تو ساکت باشم، وقتی که درد آرزوی تو نواهای قلبم را به صدا درمی‌آورد؟

هوش مصنوعی: من با تواضع و افتادگی به پیشگاه آفرینش می‌روم، چرا که تمام وجودم را در پوششی از آرامش و سکون قرار می‌دهد.

هوش مصنوعی: من در آغوش تو محو شده‌ام و نمی‌توانم جدا شوم؛ اما نگاهی از تو با خود امید و آرزو به همراه دارد که به این دایره‌ی زندگی می‌چسبد.

هوش مصنوعی: به اندازه چرخش رنگ آسیای زندگی، هر کس نوبتی دارد. در اینجا، تنها دو روز، خون ما هم به دست معشوق گل تبدیل می‌شود و تزئیناتی برای او فراهم می‌آورد.

هوش مصنوعی: هر جا که با ناز و زیبایی برخیزی، گره‌های نیشکر به گونه‌ای به پای تو بند می‌شوند که نشان از زیبایی و محبوبیت تو دارند.

هوش مصنوعی: اگر به دنبال آرامش و آسایش هستی، باید از امید وابسته به نفس جدا شوی. پشیمانی و سرزنش می‌تواند تو را به تلخی برساند، زیرا این احساسات مثل تارهایی هستند که آزادی تو را محدود می‌کنند.

هوش مصنوعی: در این بیت، شاعر به اهمیت و ارزش های اخلاقی و اجتماعی اشاره می‌کند. او می‌گوید که حیا و عفت باید مانند یک حامی در برابر زشتی ها و تجاوزها عمل کند. شبنم گلشن، نماد زیبایی و پاکی است که باید از آن محافظت کرد و این زیبایی نمی‌تواند به راحتی تحت تاثیر آسیب‌ها قرار گیرد. به عبارت دیگر، پیام این بیت این است که باید از ارزش‌ها و زیبایی‌های زندگی و جامعه خود با قاطعیت دفاع کنیم.

هوش مصنوعی: زیبایی و شکوه حیا به قدری چشم‌نواز است که هیچ‌کس نمی‌تواند با آن رقابت کند. در این وادی، زیبایی چشمان کسی که حیا دارد، به اندازه‌ای است که دیگران ناچار می‌شوند چشم‌هایشان را ببندند.

هوش مصنوعی: اگر از زیبایی‌ها و ناز تو شکایت کنم، دل شکسته‌ام همچون طاووس بر روی منقار خود می‌نشیند و غم را به دوش می‌کشد.

هوش مصنوعی: با این اشتیاقی که دارم، مثل گلی نمی‌توانم در لباس خود جا شوم. احساساتم به‌قدری زیاد است که دور خودم می‌چرخم و این شادی و شگفتی مثل گفتار در بند بر سرم می‌آید.

هوش مصنوعی: از شرم و ذلت نمی‌توانم خود را در معرض آبروریزی قرار دهم. بیدل، وابستگی به تصاویری که دل را به خود جلب می‌کند، باعث می‌شود که احساسات عمیقی در من ایجاد شود.