هوش مصنوعی: دوباره نتوانم بر خودم کنترل داشته باشم؛ انگار که لباس احرام بر تن کرده‌ام. غبار وجودم را رها کرده و نفس صبح، خود را برای شروع تازه‌ای آماده می‌کند.

هوش مصنوعی: ذهن انسان پر از دغدغه‌ها و افکار پراکنده است و طبع انسان به گونه‌ای است که می‌تواند به شکل‌های جدید و متفاوتی از بیان و مفهوم دست یابد.

هوش مصنوعی: جایی که بتوان آرامش و امنیتی یافت، کجا می‌تواند باشد؟ به چه دلیلی نفس، آمادهٔ سفر می‌شود و خداحافظی می‌کند؟

هوش مصنوعی: اگر نشان‌دهنده‌ی ارزش و جوهره‌ی خود نباشی، هیچ چیزی در این دنیا وجود ندارد که تو را به حسادت وادار کند؛ زیرا مانند آینه، دست‌ات را در هنر و مهارت محدود می‌کند.

هوش مصنوعی: این بیت به این معناست که افرادی که به بیهودگی و پوچی مشغولند، با ناله و زاری سعی دارند به دیگران نشان دهند که در تلاش برای کسب موفقیت و آزادی هستند، در حالی که در واقع هیچ هدف واقعی ندارند و تنها در حال تظاهر هستند.

هوش مصنوعی: در اینجا، بارش مواد از آسمان بر روی چیزهای ضعیف انجام می‌شود و آسمان با سنگ‌ها بر روی زمین می‌بارد.

هوش مصنوعی: زندگی شما در برابر فرصت‌ها، از شوق و اشتیاق خالی است؛ چرا که صبح به آرامی از آغوش شب می‌گذرد و نگاه‌ها را به خود جلب می‌کند.

هوش مصنوعی: مدام در حال صحبت درباره آینده و گذشته هستی، اما باید بدانی که این فقط یک داستان است که تو را وابسته می‌کند و به واقعیت نزدیک نمی‌شود.

هوش مصنوعی: ناتوانی‌ام از تلاش و وفا باعث شده که مانند یک گوهر ارزشمند، در سختی‌ها و مشکلات گواهی دهم؛ مثل یاقوتی که در میان چالش‌ها و دردها به خود می‌پیچد و مقاومت می‌کند.

هوش مصنوعی: دل جمعی از عشق و شور، نیازمند آرامش و نفس راحت است. اما محدودیت‌های دنیوی و مشکلات، آزادی و راحتی او را تحت فشار قرار می‌دهد.

هوش مصنوعی: شمع این جمع من به خاطر آتش عشق و دلهره من می‌سوزد. مانع آنچه که می‌خواهم به راحتی از پا بردارم، ناتوانی و کمبود من است که بر سرم سایه انداخته است.

هوش مصنوعی: ناله‌ام به خاطر بی‌تاثیری‌ها از داغ درونم بالا گرفته است. بیدل، وقتی که تیغش بی‌اثر می‌افتد، مثل کسی است که برای دفاع خود سپر می‌گیرد.