هوش مصنوعی: به کار خودت مشغول شو، زیرا وجود تو در من نمی‌گنجد. وجود تو آن‌قدر بزرگ و وسیع است که در دامن جهان هم نمی‌توان آن را جا داد.

هوش مصنوعی: بهاری را در آغوش گرفتم و می‌خواهم از زیبایی‌ات لذت ببرم، اما زیبایی و ناز تو در این محدودیت‌ها نمی‌گنجد و نمی‌تواند به خوبی نشان داده شود.

هوش مصنوعی: وقتی که بوی گل به مشام می‌رسد، این نشان‌دهندهٔ پایان زندگی ملموس و دنیوی است. اگر بخواهی چیزی از خودت ابراز کنی، باید به یاد داشته باشی که حتی یک تار موی تو هم نمی‌تواند در پیراهنی که به تن داری، جا بگیرد.

هوش مصنوعی: به یکتایی، ارتباطی میان تار و پود بی‌نیازی وجود دارد که در آغوش عشق و زیبایی اینجا هیچ جایگاهی ندارد.

هوش مصنوعی: من در آن گوشه و کنار دور از دنیای شلوغ، به بررسی و تامل در داستان‌های سایه و خورشید پرداختم، اما تصور و خیال من آنقدر بزرگ است که جای نمی‌گیرد.

هوش مصنوعی: غرور و خودبینی تو واقعی نیست و فکر کردن به وجود خدا تنها یک تصور است. این موضوعی که درک می‌کنی فرای از حد و مرز فهم و آگاهی توست.

هوش مصنوعی: عشق از محدودیت‌های جسمی و تصورات ذهنی فراتر می‌رود. تو به مانند بیژن، جذابیت و عظمت عشق را نمی‌توانی درک کنی زیرا در جهانی که خود ساخته‌ای، چاهی برای فهم آن کنده‌ای که به اندازه‌اش نیست.

هوش مصنوعی: از پرواز گرد و غبار، صدای زیبایی به گوش می‌رسد که پرواز پرنده‌ای mythical مثل عنقا در این باغ جا نمی‌گیرد.

هوش مصنوعی: تو در دل بی‌پروای من جا داری، اما در این دقت و سخت‌گیری، جایی برای امید و گنجایش نیست.

هوش مصنوعی: چشم‌ات را از خودت ببند و زیبایی مطلق را تماشا کن، چون تو خود زیبایی داری که در دیدن نمی‌گنجد.

هوش مصنوعی: عشق می‌تواند ویژگی‌های سخت و خشن را نرم و لطیف کند، اما به جز تلاش و کوشش، هیچ چیز دیگری نمی‌تواند نیروی آتش را در آب آهنی به وجود آورد.

هوش مصنوعی: دل آگاه از حقیقت وجود، جز عدم چیزی را نمی‌بیند. انسان بی‌احساس نیز تنها می‌تواند تصویری از خود را در آینه روشن ببیند و بیشتر از آن نمی‌تواند درک کند.