هوش مصنوعی: زمان زیادی گذشته و دل انسان‌ها همچنان درگیر طمع و حرص است. هیچ‌کس نمی‌تواند به راحتی از این مسیر دل بکند و رهایی پیدا کند.

هوش مصنوعی: در اینجا گفته می‌شود که هنوز فرصتی برای نمایش و بروز احساسات وجود دارد، اما گوش من از این امر بی‌خبر است و همچنان به حالت خود ادامه می‌دهد.

هوش مصنوعی: جهان از تفکر و عقل انسان به شدت شلوغ و پر از خیالات است و در این میان، هیچ فایده‌ای از شور و هیجان بی‌پایه به دست نمی‌آید.

هوش مصنوعی: بخشی از وجود من به واسطه ناتوانی‌ام غبارآلود است و در عین حال، اگرچه در برابر سرنوشت تسلیم شده‌ام، اما همچنان از راه راست خود منحرف نمی‌شوم.

هوش مصنوعی: نگاه من از کمر یار نمی‌تواند جدا شود، چون هیچ‌کس نمی‌تواند دو رشته را این‌قدر به هم ببافد.

هوش مصنوعی: تنها از طریق تو می‌توان نشانی از من پیدا کرد و در غیر این صورت، عشق من به تو هیچ نشانه‌ای از خود نشان نمی‌دهد.

هوش مصنوعی: نمی‌توانم از خاک خود غباری برانگیزم، چرا که فقط با نذری سجده، می‌توانم از ناتوانی‌ام بگریزم.

هوش مصنوعی: زیبایی و لطافت در آینه وجود انسان به گونه‌ای است که همچون حبابی از هوا، نمی‌تواند به خوبی نورِ حقیقت را منعکس کند.

هوش مصنوعی: نگاه کردن به مژه‌ها نشان‌دهنده‌ی بی‌نیازی و استقلال است، اما در مقابل، ترس من اجازه‌ی پرواز و آزادی نمی‌دهد.

هوش مصنوعی: صدای بلند زمان بر بی‌توجهی کسانی که گوش شنوا ندارند، تأثیر نمی‌گذارد و تنها به گوش‌های ناشنوا می‌رسد.

هوش مصنوعی: یک شب برای ما فرصتی کامل است؛ مثل شمعی که تا صبح نمی‌درخشد و ما در آن به کمال و روشنی نمی‌رسیم.

هوش مصنوعی: حالا که من از خودم فاصله می‌گیرم، تو هم بیا و به من ملحق شو، ای بی‌دل؛ زیرا پیام‌رسانی آمده و اخبارم کم‌کم در حال روشن شدن است.