هوش مصنوعی: وقتی که صدای ناله‌ام را به گوش می‌رسانم، بی‌ثمر است و هیچ نشانه‌ای از بهار و شکوفایی در زندگی‌ام دیده نمی‌شود. آرزوی من هم که رنگ و زیبایی را به زندگی‌ام بیاورد، قابل تحقق نیست.

هوش مصنوعی: فقط با یک نگاه به تمام وجود من قناعت کن، زیرا که زخم عمیق من نمی‌تواند بارها خود را نشان دهد.

هوش مصنوعی: اگر سرنوشت من به خواب رفته باشد، چه فایده دارد که چشمانم زیبا و دل‌فریب باشند؟

هوش مصنوعی: این بیت به وضعیت ناامیدی و فشار عاطفی اشاره دارد، به‌طوری که کوه‌ ها نیز از تحمل سنگینی و بار درد دل خسته می‌شوند و از پا درمی‌آیند. در واقع، فردی که دچار دل‌شکستگی و غم زیادی است، حس می‌کند که این بار به حدی سنگین شده که حتی کوه‌ها نیز تاب آن را ندارند.

هوش مصنوعی: ذهن تو بر فضای ممکنات مسلط شده است، زیرا نه خورشید و نه ماه بر بام و درخانه تابش نمی‌کنند.

هوش مصنوعی: نگاه کردن و ارتباط برقرار کردن با احساسات را به عنوان فرصتی ارزشمند در نظر بگیر، چون چراغی که راه را روشن می‌کند، مدت زیادی نمی‌تابد.

هوش مصنوعی: ناله و غم ما هیچ وقت به جایی نمی‌رسد و آرزوهای ناامیدکننده ما هم به نتیجه نمی‌رسد.

هوش مصنوعی: شرم و حیا ما موجب تیره ‌روزی‌ ماست و به همین دلیل، دیگر آن ستاره نور خود را به ما نخواهد بخشید.

هوش مصنوعی: این جمله به این معناست که خراش‌ها و گرد و غبار روی آینه نشان‌دهنده‌ی وجود اصل و ذات آن چیز است. در اینجا، زیبایی و اصالت هنر نمی‌تواند به طور کامل خود را نشان دهد.

هوش مصنوعی: شکستن طلسم‌ و مشکلات خود، راه‌حل درد و غم ماست، زیرا شب‌ها بدون روشنایی سحر نمی‌گذرد.

هوش مصنوعی: نگاه ما نمی‌تواند از دیدن دیگران بی‌نیاز باشد، زیرا زیبایی او مانند نوری که از خانه‌اش می‌تابد، بر ما تأثیر نمی‌گذارد.

هوش مصنوعی: حباب با شجاعت بر روی موجی که از غم و تلخی به وجود آمده، می‌تازد و سر خود را نمی‌کَند.

هوش مصنوعی: وقتی اشک در چشمانم می‌چکد، دردی دارم که مانند دماغ آبله به شدت تحمل‌ناپذیر است.

هوش مصنوعی: تصویر شکنجه و مرگ همواره در ذهنم می‌چرخد و گویی به خاطر درد و رنجی که احساس می‌کنم، دیگر توان پرواز و آزادی ندارم.