هوش مصنوعی: اگر دل بی‌تابش یاد نقش و نگارهای قدیم را زنده کند، به یاد آن عشق، موهایش را به رنگ موی چینی رنگ می‌کند و از درونش ناله‌ای به گوش می‌رسد.

هوش مصنوعی: از رحمت و لطف خاکساری این‌قدر خواسته‌ام که در برابر او به سجده بیفتم و آغوشش را در بر بگیرم.

هوش مصنوعی: عاشق اگر دعا کند، از خدا می‌خواهد که به دل معشوقش رحم کند و آن را مهربان گرداند.

هوش مصنوعی: گلستان پر از شگفتی است، اما کسی که رازهای آن را می‌داند، در سکوت است. بلبل نیز خاموش است، اما خوب می‌فهمد که چه می‌گوید.

هوش مصنوعی: در این فضای بی‌خبر، من در خانهٔ چشمانم به سر می‌برم، جایی که خواب تماماً بر آن حاکم است و رنگ و بوی محبت، پاسبان آن خواب است.

هوش مصنوعی: در جستجوی خاصیت موج، باید بدانیم که تنها با بستن چشم می‌توان به مقصد کاروانش رسید.

هوش مصنوعی: اگر انسان در نعمت‌ها و خوشی‌های زندگی شکرگزار خداوند نباشد، به مانند ظرفی می‌شود که هرگز پر نمی‌شود، چرا که از شیرینی و لذت‌های زندگی غافل است. این غفلت او را به خاموشی و سکوت می‌کشاند، مانند ساغری که دهانش بسته است.

هوش مصنوعی: اگر کسی در حال درد و رنج باشد، صدای او بلند نمی‌شود، زیرا وقتی که درونش از موانع و مشکلات پر شده باشد، ناله‌اش به گوش نمی‌رسد. به عبارت دیگر، عمیق‌ترین احساسات کسی که در عذاب است، ممکن است به بیرون نرسد و درونش را تحت فشار قرار دهد.

هوش مصنوعی: پرنده‌ای که به رنگ گردباد است، پر و بال من را به شدت تحت تأثیر قرار داده و آنقدر درگیر وحشت شده‌ام که دیگر توان پرواز ندارم و دیگران آشیانه‌اش را در عالم پرواز برایش ساخته‌اند.

هوش مصنوعی: وجود جسم انسان مانند طلسمی است که مانع پرواز روح و احساسات عالی او می‌شود، همان‌طور که بوی خوش گل در باغ، راه حرکت و آزادی آن را محدود می‌کند.

هوش مصنوعی: وقتی که فرصت برای وصال از دست رفت، دل شکستگی و فراق مرا از یاد او غمگین کرده است. چه می‌توانم بکنم که دیگر نمی‌توانم نشانی از او پیدا کنم.