هوش مصنوعی: تا زمانی که عرق گلبرگ زیبای تو چند قطره آب به خود گرفت، خانهٔ خورشید بر زیبایی تو ارادت ورزید و به سیلاب عشق بر خود ناز کرد.

هوش مصنوعی: هیچ‌کس نمی‌تواند به درستی احوال دل را بیان کند، زیرا زیبایی تو حتی به آینه‌ها هم شکوه و درخشش خاصی می‌بخشد.

هوش مصنوعی: در عشق، اگر به اصول و آداب توجه نکنیم، نخواهیم توانست زیبایی‌های دیگر را هم تحمل کنیم.

هوش مصنوعی: نرگس زیبا و سرخوش، خواب لطیف و راحت را از جوانان خوش‌چهره می‌گیرد، زیرا عشق و محبت، مانند شبنم، خواب را از چشمان عاشق می‌رباید.

هوش مصنوعی: جویندگان امید گاهی به بن‌بست می‌رسند، اما همچنان به تلاش خود ادامه می‌دهند و در نهایت به آنچه که نمی‌توان یافت، نزدیک می‌شوند.

هوش مصنوعی: جمعی به خاطر بی‌توجهی و خودخواهی در درد و رنج کشیده‌اند و دیگر نمی‌توانند از ناز و غفلت فاصله بگیرند.

هوش مصنوعی: در جهانی پر از آشفتگی و بی‌نظمی، خواب آرامی داشتم، اما وقتی چشمانم را باز کردم، متوجه شدم که مشغول به کارها و مسائل دنیوی هستم.

هوش مصنوعی: در دوران جوانی، نافرمانی‌ها و سرکشی‌های من باعث شده که از اطاعت و بندگی دور شوم. اکنون که به یاد عبادت و راز و نیاز می‌افتم، احساس ندامت و خمیدگی دارم.

هوش مصنوعی: این بیت به این معناست که هر کس که از خود واقعی‌اش دور می‌شود و به بی‌قراری می‌افتد، در واقع با تمام وجودش در حال گم کردن آرامش و هویت خود است. او باید از تجربه‌ها و نشانه‌ها عبرت بگیرد و بداند که این بی‌تابی، نشانه‌ای از دوری‌اش از خودش است.

هوش مصنوعی: من در مقابل سختی‌ها و مشکلات صبور و مقاوم بوده‌ام، و هرگز امیدم را از دست نداده‌ام. نمی‌توانم بیشتر از این فشارها را تحمل کنم.

هوش مصنوعی: کوچه‌ باغ انتظار بی‌روح و بی‌طراوت است و در نهایت گریه و ناامیدی، چشمان ما را سیراب می‌کند.