هوش مصنوعی: نمی‌دانم که دل‌هایی خالی از امید چگونه می‌توانند به فراموشی دچار شوند، بی‌خبر از درد و رنجی که تجربه کرده‌ایم. ما باید همیشه به یاد داشته باشیم که از یاد بردن مشکلات و غم‌ها، ما را از حقیقت دور می‌کند.

هوش مصنوعی: زندگی ما جز گرفتار کردن دل به چیز دیگری نیست. کاش این شکار از دام و قفس رها نشود.

هوش مصنوعی: پرواز کردن از میان کسانی که به عشق گرفتارند، ظلمی است، و آرزوی آزادی ما نباید باعث خجالت شکارچی شود.

هوش مصنوعی: عاشق هرگز از فداکاری و تعهد به عشق غافل نمی‌شود و نمی‌گذارد یاد و نشانی از عشق‌های شیرین و دیرینه، مانند فرهاد بر سر مزارش خاموش بماند.

هوش مصنوعی: همه ما در جستجوی چیزهای نایاب و دلخواه خود هستیم، اما انسان باید مواظب باشد که از درک و شناخت حقیقت غافل نشود.

هوش مصنوعی: در دل، تصویرهایی از ناامیدی وجود دارد و امیدوارم که این وضع و آشفتگی قابل فریاد زدن نباشد.

هوش مصنوعی: در حالت عدم، ما از خود غافل هستیم و آسایش داریم. رابطه ما با یکدیگر تحت تأثیر تضادها قرار نگیرد.

هوش مصنوعی: نفس انسان، رازهای دو جهان را فاش می‌کند و مایه‌ی ناامیدی است. جز آنچه به باد گرفته می‌شود، چیز دیگری در خاک وجود ندارد.

هوش مصنوعی: هیاهویی که در دلِ خراباتی‌هاست، نباید با تکرار و عدد شماری زاهدان مخلوط شود.

هوش مصنوعی: صبح و شام، به خاطر نفس سرد، هدف‌جویی چند بادی در جهان وجود دارد که این‌گونه باد نمی‌وزد.

هوش مصنوعی: اگر کسی در تلاش‌های بزرگ خود به دیدن عبرت‌ها بی‌توجهی کند، بر او افسوس می‌خورم. انتخاب بین دو دنیای وجودی، سخت و پر زحمت است و امیدوارم این زحمت بی‌فایده نباشد.

هوش مصنوعی: هر چیزی جز دل که به این بنا بیفزاید، نباید آباد باشد؛ زیرا شبخون خط پرگار در مرکز آن، بیانگر این است که تنها دل مهم است و بس.

هوش مصنوعی: وقایع و اتفاقات زندگی نباید خیلی ما را نگران کند. بیدل، امیدوار است که اندیشه و فکر ما تحت فشار ظلم و بیداد نباشد و بتوانیم با صبوری به سختی‌ها و زحمت‌هایمان برخورد کنیم.