هوش مصنوعی: نگو که من برای خودم کاخ و عمارت ساخته‌ام، بلکه از دل من تجربه و عبرتی به یادگار باقی مانده است.

هوش مصنوعی: از حقایق و وابستگی‌ها سوال نکن؛ چون برای خودم دردسری درست کرده‌ام.

هوش مصنوعی: من می‌خواهم ببینم تا چه چیزهایی را باید ببینم، چون من خود را به نمایش گذاشته‌ام و نقشی را ایفا کرده‌ام.

هوش مصنوعی: اگر در زیبایی و هنر به روشی منفعلانه نگاه کنیم و هیچ پرسش یا شکایتی نداشته باشیم، نتیجه‌اش همان حالتی خواهد بود که در یک نگارستان مشاهده می‌شود.

هوش مصنوعی: از نشانه‌های بلندی و عظمت طاقت خود، دعایی را با همین دست کاشته‌ام.

هوش مصنوعی: باید رنگ‌ها را جمع کنیم و ترسیم‌هایی از فنا و زوال را به نمایش بگذاریم.

هوش مصنوعی: من مانند سپیده‌دمی هستم که در نشانه‌های خیال نفس می‌کشم و برای خودم طرحی را ایجاد کرده‌ام.

هوش مصنوعی: در ذهنم فضای زیبایی از گلزارهایی تازه و خوشبو را طراحی کرده‌ام که در آن خیابان‌هایی دل‌انگیز و دلنشین وجود دارد.

هوش مصنوعی: هوا با یاد دیدار دلپذیر است، چون در روز قیامت مدعایی کرده‌ام که همیشه در ذهنم هست.

هوش مصنوعی: من به خاطر نذر و نیاز خود شکایت ندارم، اما به خاطر عشق و محبت، درخواست چیزی را به یاد دارم که به من آرامش بخشد.

هوش مصنوعی: چرا باید به خود ببالم وقتی که همچون آبله‌ای در زیر پای دیگران قرار دارم؟

هوش مصنوعی: من نه به گلزار اشاره می‌کنم، نه به بهشت برای شادی، بلکه جایی را طراحی کرده‌ام که برای خندیدن مناسب است.

هوش مصنوعی: به این اوج موفقیت من حسادت نکن، چرا که من یک بار تو را از خود دور کرده‌ام.

هوش مصنوعی: بیا بیدل، که در باغ معانی دلم را شاد کرده‌ام.