هوش مصنوعی: من از حسرت پیری شرمنده‌ام، زیرا شراب ستم به دم صبح نمی‌تواند داغ شب را از چهره‌ام محو کند.

هوش مصنوعی: از آتش عشق من، کاغذم در حال سوختن است و از شدت احساسم، تب و تابی دارم. تو در حال نوشیدن می‌باشی و با چشمانت لحظه‌ای برای خودت وقت می‌گذاری، اما اینقدر کسی رنج نکشد و کسی به خاطر تو آنقدر دچار درد و مصیبت نشود.

هوش مصنوعی: یک گل از این باغ نچید، چرا که دلش نمی‌خواست عبرتی بگیرد. به کجا رفت آن خوشی که آدم را به دردسر نیندازد؟

هوش مصنوعی: در این جهان، رنگ و بو زاده شده‌اند، اما نباید از ثبات شادی انتظار داشته باشی؛ زیرا در این گلستان، گل عشق و وفا نمی‌تواند بدون درد و رنج، شرابی را برای ما بیافریند.

هوش مصنوعی: از ثروت و فقر دو گروه به نوازش و خرابی می‌آیند، اما به زرق و برق و آواز نمی‌توان دل را شاد کرد؛ چرا که با فقط گفتن و آواز خواندن، غم را نمی‌توان سرکوب کرد.

هوش مصنوعی: به خاطر سایه‌ی سرو تو، به باغ و چمن نخواهم آمد، چرا که شیشه‌ای که گردنش نرم و لطیف است، مثل طوق قمری، توان پرواز از جمع را ندارد.

هوش مصنوعی: من در خیال تو می‌نوشم، با هزار رنگ و نقش از خم‌کده، که اگر شرابی بزنم، چه عکسی خواهد کشید، اگر که برایم نوشیدنی نباشد.

هوش مصنوعی: برای رسیدن به آرامش و به دور از مشکلات، بهتر است کمی از بحث و جدل فاصله بگیری و به جای دشمنی، از زندگی لذت ببری؛ زیرا مثل شراب که شاید در جام نریزد، زندگی هم با خصومت نمی‌گذرد.

هوش مصنوعی: از شراب مجلس و شادی آن، همه چیز خوش و دلچسب است. تو هم آن‌قدر بنوش که حال و هوایت عوض شود و غم و اندوه را فراموش کنی.

هوش مصنوعی: در اینجا، شاعر به جامی اشاره می‌کند که نوشیدنی و همت را به جمع می‌آورد. او به مکان یک مشرب (محل نوشیدن) اشاره می‌کند که آنقدر جذاب و پرشور است که هرکس بخواهد به آنجا وارد شود، باید با خون و جان خود به استقبال بیاید و نمی‌تواند به آسانی از آنجا دل برکند. در واقع، این بیت به شور و شوق عمیق انسان‌ها برای وصل شدن به یک منبع خاص لذت و معرفت اشاره دارد.

هوش مصنوعی: تردد و رفت و آمد افراد مختلف نمی‌تواند بر آرامش و وقار روح کسی که در آشتی با خود و زندگی‌اش است، تأثیر بگذارد. زیرا دنیا و مشکلات آن مانند امواج دریا هستند و نمی‌توانند او را از مسیر خود دور کنند یا او را وادار به ترک آرامش کنند.