هوش مصنوعی: چشمم بدون تو نتوانست خندهٔ صبح را تحمل کند و به جای آن از اشک به شبنم پاسخ داد.

هوش مصنوعی: با لبخند گل، درد و ناراحتی قلبی خود را پنهان کرده‌ای. در این لبخند صبحگاهی، رازی عمیق و دردآور نهفته است که مانند قیامت بزرگ و غیرقابل مشاهده است.

هوش مصنوعی: در متن‌های ادبی اشاره شده که نویسندگان در یادداشت‌های خود، به زبانی فریبنده و با ظاهری زیبا، خنده‌های صبح را به صورت یک رویداد دلنشین و خوشایند ثبت کرده‌اند. این بیان به نحوی نشان‌دهنده‌ی دوگانگی واقعیت و ظاهر، و همچنین بازتابی از تلخی‌ها و نیرنگ‌های زندگی است.

هوش مصنوعی: در این دنیای پر از وحشت، کجا می‌توان فرصت شادی و لذت را یافت؟ مگر اینکه با لبخند صبحگاهی نفسی عمیق بکشیم و از زندگی لذت ببریم.

هوش مصنوعی: خوشحالی و نشاط دل‌های خسته را ببین و آن حالت غم و اندوه را که هیچ‌گونه گریه‌ای به اندازه‌ی خوشحالی صبحگاهی ارزش ندارد.

هوش مصنوعی: وجود من چه زیباست، چرا که به برکتِ زیبایی‌هایی که نهفته‌ام، رنگی از یأس و ناامیدی را به دور انداخته و بر چهره‌ام لبخند صبحگاهی نقش بسته است.

هوش مصنوعی: هیچ‌کس جز آفتاب نمی‌تواند به زخم دلم پی ببرد؛ تنها اوست که با گرمایش، باعث شادی و خنده در صبح می‌شود.

هوش مصنوعی: در زندگی، به جز شبنم اشکی که از شوق بهار بر زمین می‌افتد، چیز دیگری باقی نمی‌ماند. بنابراین، این سوال مطرح می‌شود که چند نقطه از کتاب خنده‌های صبح را می‌توانیم در خاطر بسپاریم.

هوش مصنوعی: اگر در میان خوشی و لذت خود غرق شوی، مراقب باش که ایمن نباشی؛ زیرا شادابی و سرزندگی صبحگاهی می‌تواند به سرعت به سراغت بیاید و تو را تحت تأثیر قرار دهد.

هوش مصنوعی: به این فکر نکن که من و وابستگی به فرصت‌ها، آرزوهایم را رها کرده‌ایم. من دو جهان را با خنده‌های صبح شست‌وشو داده‌ام.

هوش مصنوعی: در این باغی که امید به شادی کم‌رنگ شده، من با لبخند صبحگاهی که مثل سراب است، روبرو هستم.

هوش مصنوعی: غبار از بین رفته و در باد پراکنده شده، نشانه‌ای از زنده ماندن است. ای عزیزان، به من توجه کنید و به صبح خندان نگاه کنید.

هوش مصنوعی: حالت نشئگی و شگفتی پیری به سر آمده است. بیدل، از خواب بیدار شوی و با گریه، یک جام از شراب خنده‌دار صبح را بنوش.