هوش مصنوعی: باری دیگر با نعمت جنون، صبح دوباره سر و سامان می‌گیرد. چاک گریبان من را در دست دارد و صبح به من هدیه می‌دهد.

هوش مصنوعی: از ذوب شدن و پیکر آسیب‌دیده‌ام، فرصتی برای بازسازی به وجود آمده است. آسمان در حال حاضر از خاکستر صبحگاهی که درخشان است، دودی به نظر می‌رسد.

هوش مصنوعی: بelt برد اشراق در نتیجه رهایی از افکار نادرست، از شکستن تیرگی شب برمی‌خیزد و بیدار می‌شود.

هوش مصنوعی: در حالتی از جنون، مشاهده وضع من جذاب و جالب است، مانند زخم دل که با لبخند صبح گره خورده و نمکی دارد.

هوش مصنوعی: خون شهیدان به قدری با قدرت و تاثیر است که مانند شفق در آغاز صبح در دامن روز نمایان شده است.

هوش مصنوعی: ما به زندگی ساده و کم‌پول خود راضی هستیم، اما به دلیل کمبود وقت، حتی شام‌مان هم به اندازه‌ای نمی‌رسد که به تمام خواسته‌هایمان پاسخ دهد.

هوش مصنوعی: این دنیا همچون مهمانی است که فرصتی کوتاه دارد و نعمت‌ها مانند شبنم هستند که به زودی می‌گذرند. باید از این فرصت‌ها بهره برد و به یاد داشت که زندگی به سرعت سپری می‌شود.

هوش مصنوعی: تا زمانی که کاسه‌ات پر از خون نشود، به رنگ آسمان صبح، به سختی به نان صبحی که در مقابل تو است، دسترسی خواهی داشت.

هوش مصنوعی: قطره‌های شبنم مانند دانه‌هایی از اندیشه در میان گل‌ها پراکنده شده‌اند و پشه‌ای که نماد بی‌خبری است در این باغ به پرواز در آمده. خنده‌ات مانند صبح زود که دندان‌هایش می‌ریزد، به من زندگی و نشاط می‌دهد.

هوش مصنوعی: چقدر می‌خواهد دلخواهی و آرزو ایجاد کند در حالی که این فرصت به پایان رسیده و زمان خوشی و فعالیت صبحگاهان گذشته است؟

هوش مصنوعی: اگر از غفلت و بی‌خبری دست برداریم و فرصتی را که به ما داده شده ببینیم، فقط کافی است که چشمان‌مان را بیدار کنیم. وقتی که چشمان ما باز شود، دیگر چیزی جز روشنی و حقیقت وجود ندارد.

هوش مصنوعی: هرجا که نفس کشیده شد، هیچ چیز جز بادی که می‌گذرد وجود ندارد و در واقع، هیچ فایده‌ای جز به انتظار ایستادن در صبح ندارد.

هوش مصنوعی: زیبایی از هر زاری که عاشق می‌کند، پرده‌ای را کنار می‌زند؛ ای بلبل، گره خورده با نفس، از ناله‌های صبحگاه آگاه باش.

هوش مصنوعی: عشق و احساس درد دل، مانند تخم اشکی است که از دل می‌جوشد و با خودش به جایی می‌برد. به جز غم و اندوه، هیچ‌ کس در کنار بیدل نیست که در صبحگاهان با او باشد.