هوش مصنوعی: اگر کمند موجی وجود نداشته باشد که بتواند حجاب و پوشش او را بگیرد، در آن صورت، شعلهٔ رنگی که نشان‌دهندهٔ خشم و عتاب اوست، آزادانه نمایان می‌شود.

هوش مصنوعی: از درخشش زیبایی‌اش مطلع نیستم، اما می‌دانم که دنیا مثل چشم‌های خفاش است و نمی‌تواند نور آفتابش را ببیند.

هوش مصنوعی: نمی‌توان با تدبیر دیگری از زیبایی او دل خوش کرد، مگر آنکه غباری که بر چهره‌اش نشسته است، کنار زده شود.

هوش مصنوعی: من به جای زحمات و مشکلات زندگی، یک قلب شاداب و پرنشاط دارم و در این دنیای پر از ناامیدی نمی‌دانم عشق و احساساتم را بر کدام آسیب‌ها و زخم‌ها نثار کنم.

هوش مصنوعی: در این باغ از بهار ارزش من نپرسید، زیرا من مانند گلی هستم که آبش را با خون رنگین کردند.

هوش مصنوعی: اگر محیطی پر از شرم و ناز به وجود بیاید، مانند موجی که روی آب به آرامی حرکت می‌کند، نگه‌داشتن مژگان، مانند خواب رفتن آن‌هاست و چشمانش مانند حبابی می‌ماند که در حال ناپدید شدن است.

هوش مصنوعی: عشق مانند گلی است که در باغ محبت می‌روید و نمی‌گذارد شبنم بر روی آن بنشیند. این احساسات، همانند شوری که از اشک‌هایش برمی‌خیزد، برای او کافی است تا آتش عشقش را روشن نگه دارد.

هوش مصنوعی: من افتخاری دارم که به اوج عزت و بزرگی دست پیدا کرده‌ام و در این مسیر، خدمتگزار و زیر دست او هستم؛ او با مهربانی، احترام و محبت به من تعامل می‌کند و من را ارج می‌نهد.

هوش مصنوعی: حرکت و طرز راه رفتن او به قدری جذاب و شادی‌بخش است که نمی‌توانم از او دور شوم، حتی اگر خودم بخواهم جواب حرف‌های درونی‌ام را به او بدهم.

هوش مصنوعی: به دلایل شخصی، برای کشف و آزمایش به زندگی نگاه کردم و در دنیای هستی، چند نقطه کوچک از نور و شوق را مشاهده کردم و از بین آن‌ها چیزی را انتخاب کردم.

هوش مصنوعی: چشمان او با هر بار پلک زدن نشان از غفلت دارند و به مانند یک ساغر پر از شراب‌اند. این بی‌خبری و بی‌مستی در پرده‌های زیادی از خواب او نهفته است.

هوش مصنوعی: بیدل در بیابانی خشک و بی آب و علف قرار دارد که اگر به آنجا نگاه کنیم، گرد و غباری به چشم می‌خورد که مانند دامن صحرا بر افشانده شده است. این تصویر نشان‌دهنده‌ی بی‌حالی و خشکی محیط است.