هوش مصنوعی: ستاره‌ها همچون دکمه‌هایی که از بند پوشش صبح جدا شده‌اند، پس از افشای صبح، رنگ خمار و معصومیت را که از شراب صبح حاصل شده، به نمایش می‌گذارند.

هوش مصنوعی: زخم ما و درخشندگی تیغ تو، در هم تنیده‌اند و این زیبایی، مانند خمیازه‌ای است که از لب‌های مست و بیدار صبح به وجود آمده است.

هوش مصنوعی: غیر از تو، فکر تیغ تو، برای کسی که بی‌خود و بی‌فکر است، مانند دوختن گردن به جیب، بسیار گران و دشوار است. صبح خفتن در این وضعیت، رنج‌آور است.

هوش مصنوعی: از عمق دل ما تنها تو را در خیال داریم و مانند صبحی که چهره‌اش فقط از نور آفتاب روشن است، هیچ پوششی بر روی یادت نیست.

هوش مصنوعی: نگاه تازه‌کاران به گونه‌ای است که حیا و شرم را به جان انسان منتقل می‌کند، به‌طوری که اگر از گرمای آفتاب صبح آن‌قدر سوزان نباشد، این احساسات از آن چشمان زیبا برمی‌خیزد.

هوش مصنوعی: به دیگران و خودت توجه کن، زیرا با بالارفتن سن، آگاهی و آینده‌ی خودت را با کتاب‌های روزمره نابود نکن.

هوش مصنوعی: ما سفر کردیم و به هیچ مقصدی نرسیدیم. افسوس که عمر ما مانند شبنم عرق در حال از بین رفتن است و صبح نیز به سرعت نزدیک می‌شود.

هوش مصنوعی: دل من در شب‌های تیره و تار داغ و ملول است، اما هنوز پرده صبح را کنار نزدم و به روشنی روز نرسیدم.

هوش مصنوعی: وجودم پر شده از دغدغه به خاطر رفتن از خودم، به قدری که مثل صد کوه، سنگین و محکم، نفس‌هایم را در کنار صبح نگه داشته‌ام.

هوش مصنوعی: بیداری من به خواب دیگری ناز می‌کند و عطر گل صبح بر چهره‌ام پاشیده شده است.

هوش مصنوعی: در زندگی‌ام، به خاطر خجالت عرق ریختم و مانند شبنمی که روی گیاه می‌نشیند، احساس ندامت کردم. این احساس به مانند موجی از سراب صبحگاهی است که به زودی ناپدید می‌شود.

هوش مصنوعی: بیدل از زیبایی‌های زندگی گذشته‌ایم و حالا فقط یک لبخند از گل انتخاب صبح باقی مانده است.