هوش مصنوعی: نمی‌توان رنگ تغییر و نو شدن را از آینه‌ای که وجودش ثابت است، برداشت. این آینه انگار که قدمی بر سنگی که نماد پایانی‌ست، گذاشته است.

هوش مصنوعی: امروز در زندگی، دیری است که رنگ و حالتی که به وجود آمده، از ریزش و تغییرات سال‌های گذشته نشأت می‌گیرد و هیچ‌گونه تدبیر جدیدی در این تغییرات وجود ندارد.

هوش مصنوعی: زیبایی و ظرافت دنیا، به شکلی شگفت‌انگیز ما را فریب می‌دهد. همه ما مانند طاووس‌هایی هستیم که در دام خیال و توهم زندگی می‌کنیم و در واقع این دنیای فانی، مجازی و حاصل نیرنگ‌هاست.

هوش مصنوعی: در اینجا به تصویر کشیده شده است که دریا با آرامش امواج و ضربان قلبش، تجسمی از صلح و در عین حال نشانه‌های جنگ و حوادث را نشان می‌دهد. به نوعی تعارض بین آرامش و آشوب در این تصویر نهفته است.

هوش مصنوعی: در دیر صدای ناقوس به گوش می‌رسد و در کعبه به ندای لبیک پاسخ داده می‌شود. این نشانه‌ نشان‌دهنده‌ی درگیری نفس انسان با تغییر و تحولات زندگی است.

هوش مصنوعی: هر نفسی که می‌کشم، شایسته‌ است که به پاهای تو بوسه بزنم، زیرا از جایی که قدمت می‌رسد، نشانه‌ای از وجود تو نمایان است.

هوش مصنوعی: صبح تا شب باید با خود درگیر باشی، اما زمانی برای فرار از مشکلات و تنگی‌های زندگی پیدا نمی‌کنی.

هوش مصنوعی: دو جهان از دل تخیل بیرون آمده‌اند و چه اندازه آینه‌ها از تأثیر این خلاقیت پر شده‌اند.

هوش مصنوعی: برای از بین بردن شرم و ننگ ناشی از ناتوانی‌ام، نیاز به نوشیدنی خاصی دارم تا خجالت نکشم و بتوانم با وضعیتی که دارم کنار بیایم.

هوش مصنوعی: ناپیدا بودن حقیقت و وجود غیبت، گواهی بر وقوع چیزی نیست؛ در این جا، بیدل نمی‌تواند آهنگ و نشانه‌ای از وقوع را با نواختن پا بشنود.