هواخوه تو اکسیر سعادت در بغل دارد
نفس بودم سحرگل‌کردم از فیض دعاهایت
مصراع دوم این بیت یک ظرافت زبانی زیبا و شاعرانه داره که مختص سبک بیدل هست.
"دعاهایت" چنین به نظر می رسه که دعاهای معشوق فیضی داره که بر جان عاشق تاثیر می گذاره و نفس (وجود مخفی) او را چون سحر (روز) آشکار می کنه.
در حالی که شاعر به صورت ظریف و زیبا از اکسیر وجودش خبر می ده و می گه :
منی که عاشق تو هستم اکسیری در وجودم دارم و از فیض دعاهایی که در حق تو می کنم نفسم (وجود مخفی ام) مانند سحر (که با آمدن خورشید آشکار می شود"گریز و توجه به خاصیت اکسیر که زرین کردن هست") درخشان می گردد.
این نوع ظرافت مختص شاعری چون حضرت بیدل هست .