من و خجلت سجودی که "نکرده ام" برایت

زیباترین مصراع این غزل و اوج شاهکار بیدل: " به کجا برم سری را که نکرده ام فدایت"

منم آن گدای مسکین، که روم به سوی کویت
چو دری گشایدم باز ، زنم بوسه ای به رویت
سر تعظیم خم کنم من به جناب کبریایت
مثل قطره ای بمانم که رسم به رود و جویت
به سرم هوس بدارم که ببینم آن شمایل
نروم ز درگه تو ... بزنم سری به کویت
همه شب خیال دارم به کنار ِ خوب ِ رویت
چه خوش است این خیالم ... چه تر است این گلویت
من و بیدل و هوایت... به غزل ترانه سازیم
که گره گشاید از کار ... گره ای ز زلف و مویت (ر.یوسفی)

من و خجلت سجودی که “نکرده ام” برایت

همه تعظیم او آدم همه عشق او خاتم
به کجا برم دلی را که نکرده است یادت!
''بوستانی''