هوش مصنوعی: بهار مانند آینه‌ای است که رنگ‌های زیبایی در آن نمایان است. زیبایی گل‌ها و شکوفه‌ها، به زمین فرش می‌شود و پاهای رنگین تو را می‌نوازد و می‌بوسد.

هوش مصنوعی: عرق حیا از چهره‌ات دیگر زرق و برق خاصی دارد، انگار که در شب، نور خورشید به درخشش گوهرهای پروین تو منتشر شده است.

هوش مصنوعی: خجالت در حالت فرد می‌تواند عطر گل‌ها را به وجود آورد؛ مانند شبنم که به زیبایی و لطافتی که نسیم بر روی گل‌های نسرین می‌دمد، احساس می‌شود.

هوش مصنوعی: آیا ممکن است که من به اندازه ترازوی تو سنگین شوم؟ مگر اینکه کوه استواری‌ات در آینه‌ای به خاطر خضوع و ادب تو تصویر شود.

هوش مصنوعی: هیچ دریایی نمی‌تواند عرق شرم را از لبخندهای نرم و زیبا بر امواج گوهری مانند ابروهای پیچی که تو داری، جمع کند.

هوش مصنوعی: شگفتی و حیرت چشمان تو، به گونه‌ای است که در نگاه دیگران به نظر می‌آید بهشت را می‌نگرند. دل من در دستان توست، انگار زیر بال طاووس آرام گرفته‌ام.

هوش مصنوعی: وفاداری را در خط عهد خودت نگه‌دار، و با مهر و محبت به فرمان‌هایت عمل کن. به بندهٔ خود رحم کن و در دینت، با مروت و بزرگواری رفتار کن.

هوش مصنوعی: مقبره تنها مکان خاصی است که دل‌ها به آنجا می‌آیند و نباید از دیدن حقیقت و واقعیت غافل شوی. خداوند دقتی در چشمانت قرار دهد تا زیبایی‌های زندگی را ببینی.

هوش مصنوعی: بیدل حسرت می‌خورد که ناز و خودخواهی‌ات آن‌قدر شیرین و دلنشین است که حتی آب شور نیز در مقابل لبخندهای شیرین تو طعم شکر را به خود می‌گیرد.