هوش مصنوعی: دوباره تو را می‌بینم که با همان نوع رفتار خودت در حالتی خاص ایستاده‌ای و با جامی در دست خودت، نشانه‌هایی از حیا را در چهره‌ات می‌بینم.

هوش مصنوعی: با دیدن چشمانت می‌فهمم که زبانت پر از راز و رمز است، اما فکری کن و کمی شرم کن. مدتی است که من تو را بی‌صدا و از دور مشاهده می‌کنم.

هوش مصنوعی: او به قدری در تفکر و تأمل فرورفته که در برابر خاکساری‌ها و تواضع‌ها، دیگر نیازی به نگاه کردن به جلو نمی‌بیند و توجهش بیشتر به چیزهای نزدیک و پیش رویش معطوف شده است.

هوش مصنوعی: خون افرادی که عاشقانه و امیدوار هستند، نباید در شراب مایه‌ی ناامیدی ریخته شود، زیرا من تو را در رنگ حنا می‌بینم.

هوش مصنوعی: مانند مژگان، ناز و لطافت تو به‌گونه‌ای است که با یک اشاره می‌توانی دل‌ها را بربایی. تو بی‌نقص و بدون عیب هستی، هرچند که گاهی ناملایماتی را تجربه می‌کنی.

هوش مصنوعی: اشک‌ها بر روی مژه‌ها، فرصتی برای چیدنش نداریم. یک لحظه بنشین، دیگر کجا می‌توانم تو را ببینم؟

هوش مصنوعی: در این بیت، شاعر به وضعیتی اشاره دارد که در آن، حتی با نبود نور و روشنایی (شعله)، وجود شمع (نشان‌دهنده عشق یا علاقه) همچنان قابل مشاهده است. این نشان می‌دهد که عشق و محبت قادر است حتی در شرایط سخت و تاریک نیز خود را نشان دهد. شاعر همچنین احساس می‌کند که در لحظاتی از خود بی‌خبر و گم می‌شود، در حالی که همچنان محبوبش را در نزدیکی خود احساس می‌کند.

هوش مصنوعی: من از خودم جدا شده‌ام و هرجا که باشم، حسرت دیدن تو مرا رها نمی‌کند. حتی اگر به دور دست‌ها بروم، باز هم تو را در پشت سرم می‌بینم.

هوش مصنوعی: خطاهای دیگران را به عنوان فرصتی برای یادگیری نپذیر. چگونه می‌توانی تنها به اشتباهات نگریستی درحالی‌که من تو را کاملاً درست می‌بینم؟