هوش مصنوعی: اگر عشق بی‌توجهی و پرده‌پوشی را کنار بگذارد، حسرت‌های پنهان را به نمایش می‌گذارد و شوقی عمیق را به وجود می‌آورد که مانند یک خمیازه در فضای وسیع و آزاد، انسان را مست و شگفت‌زده می‌کند.

هوش مصنوعی: درد و دل خود را در سکوت و پرده‌ای پنهان کرده‌ام، و این درد همچون زخم کهنه‌ای در وجودم حسرت می‌خورد و مرا آزار می‌دهد.

هوش مصنوعی: کسانی که در کار حل مشکلات خود چاره‌سازی می‌کنند، خود در موقعیتی بی‌چاره قرار دارند. به این معنا که نمی‌توانند به درستی زخم و آسیب‌های ایجاد شده را ترمیم کنند، مانند موم که نمی‌تواند زخم کند و آسیب‌های خانهٔ زنبور را به درستی برطرف کند.

هوش مصنوعی: ما افرادی که ضعیف هستیم، به راحتی تحت تأثیر مشکلات قرار می‌گیریم. عبور از موانع دشوار برای ما مانند گذشتن از روی خاکستر داغ است، شبیه به تلاش یک مورچه برای حرکت در چنین شرایطی.

هوش مصنوعی: زندگی به گونه‌ای است که نشان‌دهنده ناتوانی انسان‌هاست و باید در این مسیر پیش برویم. نمی‌توان به راحتی از مشکلات و چالش‌ها فرار کرد و انتظار نتیجه‌ای خوب داشت.

هوش مصنوعی: اگر در زندگی خوشی و لذتی وجود نداشته باشد، باید به پرستش و دل‌باختگی مشغول شد؛ زیرا حتی نوشیدنی هم برای به دست آوردن خوشی و سرخوشی خالی است.

هوش مصنوعی: بی‌خبری و غفلت نیازی به وسایل جهل ندارد؛ به خواب رفتن کسی که نمی‌بیند، کارآیی ندارد و چشمان کور به خواب نمی‌روند.

هوش مصنوعی: ما به مرگ فکر می‌کنیم و از زندگی غافل نیستیم. در جلوی رویمان چیزی نمی‌بینیم که مانع از خیال‌پردازی و دوراندیشی‌مان شود.

هوش مصنوعی: درد عشق زمانی که معشوق به ما نزدیک می‌شود، ارزشش از بین می‌رود. مانند این است که زنگار روی یک آئینهٔ شکسته، به‌واسطهٔ بهبود زخم از بین می‌رود.

هوش مصنوعی: زندگی مانند یک موجود وحشی است، پس همیشه هوشیار باش و مراقب نفَس‌های خود باش. بوی خوشی در فضای بسته‌ای وجود دارد که شبیه کافور است.

هوش مصنوعی: در زندگی مرفه، یادآوری خوبی‌ها و احسان‌ها چندان اهمیت ندارد، مانند ظرف خالی که تنها زمانی مورد توجه قرار می‌گیرد که یاد شخصی خاص به میان آید.

هوش مصنوعی: من از تفکرات و خیالات بی‌اساس سوزانده شده‌ام و بر روی زخم‌هایم خاکستر منصور را می‌پاشم.