هوش مصنوعی: در جایی که مژه‌های چشمم به خاطر اشک، بر دیدگانم فشار می‌آورد، احساس شوق و سرور باعث می‌شود تا اشک همچون مرواریدها برود.

هوش مصنوعی: زمانی است که به خاطر خیال تو، مانند گردابی در حرکت هستم؛ اما در این حال، نمی‌توانم بدون تردید و با ناز، سرم را بچرخانم.

هوش مصنوعی: دست شما از آغوش آرزو چه می‌گشاید، زیرا رنگی است عجیب که تصویر گل در نظر را به حیرت می‌اندازد.

هوش مصنوعی: من از این سرزمین دور می‌شوم تا به منبع نور و تابندگی برسم، و تلاش دارم که همچون سایه‌ای از جبین، مسیر سفر را دنبال کنم.

هوش مصنوعی: خداوندا! چه بلایی بود که توانای شرابی‌فروش بر خوشی‌های مسکر به یکباره آتش بزند؟

هوش مصنوعی: اشک‌های من نشان از غم و اندوهی دارند که بر مژگانم نشسته‌است. این اشک‌ها به خاطر ضعف و سستی من جاری شده‌اند و نمی‌توانند باعث برطرف شدن دردی شوند که در دل دارم.

هوش مصنوعی: تسلیم، مانند آینه‌ای است که زیبایی و کمال را نشان می‌دهد؛ همان‌گونه که ماه نو می‌تواند از تیغ سپر شکل بگیرد و خود را به نمایش بگذارد.

هوش مصنوعی: تا چه زمانی باید دل را به تپش درآورم؟ در ناله‌ام نشانه‌ای از وداع و جدایی وجود دارد.

هوش مصنوعی: از اشک‌های ما، راز رسوایی‌مان فاش شده است. در هر جا، شبنم گواهی بر زیبایی صبح دارد.

هوش مصنوعی: وقتی که بار عمر ما بر دوش چند نفس گذشت، به جایی رسیدیم که هیچ خبری از خبرها وجود ندارد.

هوش مصنوعی: بیدل، وقتی که صبح فرا می‌رسد، از درد عشق حرف نزن. زیرا ممکن است این درد تو را به خودت مشغول کند و نتوانی از زخم‌های عمیق قلبی‌ات آزاد شوی.