جناب بیدل در بیت پایانی وصف زببایی از زندگی بدست میده: زندگی ما آهنگی‌ست که ساز هستی می‌نوازد، شادی‌ها و غم‌های زندگی‌مان همان زیر و بم‌های آهنگ است. هرچه که این شادیها و غم‌ها بزرگ هم باشند، ساز جهان را ناکوک نمی‌کنند. ساز جهان همیشه کوک است.

نکته‌ اینکه نغمه بدون زیر و بم معنایی نداره.