هوش مصنوعی: حال و هوای ما در زندگی، به خاطر رنگ‌ها و ظاهری که داریم، دچار آشفتگی و عدم روشنی است. نام وجود و هستی به شدت ناپسند و باورنکردنی به نظر می‌رسد.

هوش مصنوعی: از پرسش درباره مشکلات و دردهای ما خودداری کن، چرا که زندانی ما فقط یک قفس کهنه و سنگی است.

هوش مصنوعی: هر جا که ما به خاطر ناتوانی‌مان امکان پرواز پیدا کردیم، در واقع تنها نشانه‌ای از ناتوانی و ضعف‌مان است.

هوش مصنوعی: نواهایی که از زنجیر به صدا درمی‌آید، مانند تیرهایی است که از دست مجنون پرتاپ می‌شود و به شهرت او اشاره دارد.

هوش مصنوعی: جهان مانند دشت سرخی است که از داغ لاله‌ها رنگین شده و در آن پلنگی وجود دارد.

هوش مصنوعی: من تمام وجودم مانند پرنده‌ای است که از عدم توانایی‌ام بی‌وقفه در حال پرواز است و از رنگی به رنگی دیگر می‌روم.

هوش مصنوعی: من مانند شمعی هستم که از فکر و وجود خودم ذوب می‌شوم و در کنارش، وقتی به دنیای خودم نگاه می‌کنم، به نوعی با احساس عمیق و پردردی روبرو می‌شوم.

هوش مصنوعی: در اینجا اشاره به فضایی جشن و شادابی است که در آن، شکستن مینا (ظرف شیشه‌ای) نشانه‌ای از سروری و خوشگذرانی است. به نوعی هشدار می‌دهد که این محیط، مملو از شادی و لذت است و در کنار می و جام، حاکی از زیبایی و طراوت زندگی است.

هوش مصنوعی: دنیا ذاتاً خوب یا بد نیست و تو کلید هر چیزی هستی؛ هر جا که صلح یا جنگ وجود دارد، تو نقش اصلی را ایفا می‌کنی.

هوش مصنوعی: به یگانگی و بی‌نظیری تو، چند اندیشه و خیال وجود دارد که مانند آینه‌ای زنگ‌زده عمل می‌کند.

هوش مصنوعی: ما همچون نوای ناتوانی در این دریا هستیم که هر موج آن نغمه‌ای برای ما به ارمغان می‌آورد.