هوش مصنوعی: خون و اشک من نشانهٔ دیوانگی کیست؟ و جگرم که از درد می‌سوزد، نشانگر چه کسی است؟

هوش مصنوعی: دیوانگی و هیجان من از نحوه‌ی صحبت کردنم مشخص است. زبانم به طرز خاصی به تپش افتاده و نمی‌دانم این حالت ناشی از چه کسی است.

هوش مصنوعی: اگر دل من در روشنایی خیال تو نیست، پس بال و پر پروانه‌ای که نفس می‌کشد، چه معنایی دارد؟

هوش مصنوعی: از خودم دور شدم، اما هیچ نشانی از خودم به جا نگذاشتم؛ حالا نمی‌دانم رنگ و بوی من به کدام نوشیدنی تعلق دارد.

هوش مصنوعی: سکوتی که وجود دارد به نوعی ناله می‌کند، نیازی به سؤال درباره آن غریبه و ناآشنا نیست.

هوش مصنوعی: در اینجا به این نکته اشاره می‌شود که در زمین‌های کشاورزی، امکان رویش و شکوفایی وجود ندارد و تنها کسی که می‌تواند دانه‌ای بکارید و آن را خرج کند، کشاورز یا آبیار است. به طور کلی، بدون زحمت و تلاش، هیچ چیزی به بار نمی‌آید.

هوش مصنوعی: ما هیچ مژگانی نیاوردیم که برای ما نمک بر زخم دل بپاشد، و افسانهٔ کیست در واقع بیانگر داستانی است که به آن اشاره می‌شود.

هوش مصنوعی: شعور و درک من از کجا باید بگوید که من باید از چه کسی بپرسم که راه بازگشت به خانه‌ام کجاست؟

هوش مصنوعی: دل همچون سیلابی است که خانه‌ها را خراب می‌کند و عرقی که از عشق می‌بارد، ثمره‌ی دیوانگی کیست؟

هوش مصنوعی: دل عاشق وقتی به بی‌نیازی می‌رسد، ارزشی ندارد. سکوت در برابر چالش‌های عشق، نشان از شجاعت و جسارت دارد.

هوش مصنوعی: حتی در دوران پیری نیز متوجه نشدیم که افسوس، دنیا مانند یک بازی ساده و بچگانه است که متعلق به چه کسی است.

هوش مصنوعی: اگر دل‌تان را درک کرده‌اید، دیگر به معابد و مکان‌های مذهبی چه نیازی دارید؟ مهم این است که بدانید قلب شما کجاست و متعلق به چه کسی است.