هوش مصنوعی: دل من مانند آتشخانه‌ای پر از حرارت است و نگاه من پر از حسرت، مانند پروانه‌ای که به دور شعله می‌چرخد.

هوش مصنوعی: امشب خطی با رنگ و بوی خاص وجود دارد که در آن، هوش و ذکاوت را از ما می‌گیرد و گویا نرگس زیبایی خاصی دارد که همه را تحت تاثیر قرار می‌دهد.

هوش مصنوعی: هزار آینه در روز خود، رنگ شب را به خود گرفت و ماه تابان، زمین را فرش کرد. خانهٔ کیست؟

هوش مصنوعی: امید و آرزو در زمین ما جایی ندارد، جادو و فریب ریشه‌ها را نمی‌سازد و هر کدام از زمین و دانه‌ها به چه کسی تعلق دارد؟

هوش مصنوعی: اگر شمشیر تو برنده نیست، چرا در برابر زخم‌ها و دردها سکوت می‌کنی و خودت را به بی‌عملی می‌سپاری؟

هوش مصنوعی: از عمق دل احساساتی بیرون می‌آید که تنها دل می‌تواند آن را درک کند، نه زبان.

هوش مصنوعی: من به تلاش برای اصلاح تصورات بی‌اساس خود نپرداختم، خدايا، از چه کسی باید کمک بگیرم که این مشکلات را برطرف کند؟

هوش مصنوعی: زنجیر درد مانند ناله‌ای است که در چمن به گوش می‌رسد و این فضا مکان جولان و حرکت دیوانه‌ای است.

هوش مصنوعی: سپند آهی کشید و چشمانش را از این مسئولیت که خواب داستانی را بر عهده دارد، برداشت.

هوش مصنوعی: آتش عشق من، ناز و نرم خواهد کرد، اما به ریشه‌اش نمی‌رسد، پس دانه از کجا می‌تواند جوانه بزند؟

هوش مصنوعی: در شور و شوقی که به آن دچارهستیم، ما بی‌خود شده‌ایم، اما این به چه کسی مربوط است که این احساس را بشناسد و درک کند؟