هوش مصنوعی: ای صبح زیبا و نازنین، کیست که بتواند در برابر تو خیره شود و به تماشای تو بنشیند؟ چه کسی می‌تواند با زیبایی‌ات رقابت کند و در این دنیای فانی از تو چیزی بیاموزد؟

هوش مصنوعی: در جایی که فرصت ما به پایان رسیده است، بیم دارم که تو همچنان نفس می‌کشی و ندانسته به‌دست کیست و چه کسی تیراندازی می‌کند.

هوش مصنوعی: اگر مانند جِهَر (مروارید) از سجده سر بر نیاوری، اگر همگان تو را عزت و مقام دهند، دل‌تنگی تو از آستان آن محبوب خواهد بود.

هوش مصنوعی: درد و رنجی که از ناتوانی و اثر بی‌فایده‌ی ناله‌هایم بر دلم دارم، به هیچ کس نمی‌توانم بگویم این آتش خاموش چه حسی به جان من می‌دهد.

هوش مصنوعی: بهار پر از حسرت و غم شد و صبحی که ما به آن امید داشتیم، هیچ نشانه‌ای از شادی و رنگ به ارمغان نیاورد. در این میان، نفس ضعیف و ناتوان ما چه معنایی دارد؟

هوش مصنوعی: بغض و ناله‌ای که از چمن برمی‌خیزد، حرف‌های زیادی را بیان می‌کند. خداوندا، چه کسی می‌تواند زیبایی و عطر گل‌ها را به زبان بیاورد؟

هوش مصنوعی: هر جا که نشانه‌ای از ما باشد، آتش بزن و بسوزان، دیگر از اینکه اینجا متعلق به کیست نپرس.

هوش مصنوعی: سالیان درازی است که دامنم رنگ حیرت نگرفته و هیچ کنترلی بر آنچه در آینه منعکس می‌شود ندارد.

هوش مصنوعی: هرجا که صدای دل‌نواز تار را بشنوی، ای آرزو، به آرامی ناله کن و دربارهٔ اینکه چه کسی این داستان را می‌گوید، چیزی نگو.

هوش مصنوعی: اگر صحبت‌های تو مانند غنچه بهار نیست، پس این همه صبح زیبایی و لبخند گل برای چه کسی است؟

هوش مصنوعی: عمری از عمرم در پیچ و خم و سختی‌های زندگی سپری شد. حالا می‌پرسم که چه کسی می‌تواند بخت من را که در سایه‌ی مشکلات است، روشن کند و به من خوشبختی هدیه دهد؟

هوش مصنوعی: جایی که زیبایی و جذابیت مانند سیاره مشتری بروز کند، مشخص می‌شود که توانایی تحمل و خرید این زیبایی و جذابیت برای چه کسی است.

هوش مصنوعی: در سکوت عمیق، همچون غنچه‌ای در حال سوختن هستم. این پرسش در ذهنم نقش بسته که این کسی که می‌تواند گل‌ها را بوسه‌زده و زیبایی‌ها را بسنجند، کیست؟