هوش مصنوعی: امروز چمن برای کدام مهمان تزئین شده است و رگ‌گل که در اثر دود شمع محفل ایجاد شده، متعلق به چه کسی است؟

هوش مصنوعی: اگرچه سن و سال ما رو به پیری می‌رود، اما خمیده شدن این قوس، نشان‌دهنده‌ی تیرگی و خطرات سر راه ماست.

هوش مصنوعی: این شعر به حسرت و اندوهی اشاره دارد که در وجود انسان وجود دارد. تپش آیینه‌دار به نوعی به درون خود اشاره می‌کند و احساس درد و آرزویی که در دل دارد را به تصویر می‌کشد. گل این باغ نمایانگر زیبایی و شاید ناپایداری آن است و سوال می‌کند که چه کسی می‌تواند به آن زیبایی و لطافت دست یابد، در حالی که خود را در حالتی از اندوه و بی‌قراری می‌بیند.

هوش مصنوعی: اگر دل ما مانند دشت زیبایی او نباشد، در پایان کار، تنها غبار دامن کیست؟

هوش مصنوعی: نوشته‌های زیبا و ارزشمند ما همچون دودی است که از مزرعه ما بلند می‌شود و کسی نمی‌داند که درخشش و زیبایی آن چشمگیر از کجا ناشی می‌شود.

هوش مصنوعی: دل ما مانند چوب خشکیده‌ای شده که آتش رشک زیبایی چهره‌ات آن را می‌سوزاند. در این جمع، چه کسی می‌تواند مانند تو روشنایی‌بخش باشد؟

هوش مصنوعی: دیدم که به وسیله‌ی نی که در دستانم بود، عشق و دل را به چنگ آورده‌ام.

هوش مصنوعی: از خوشی‌های دنیاست که باید از آنها پرهیز کرد، زیرا چه کسی می‌داند که در این دنیای سرمستی، گرفتار شدن به عشق و دلبستگی چه عواقبی دارد؟

هوش مصنوعی: اگر خیالات و تصورات غلط مانع ما نباشد، پس چه کسی می‌تواند از درهایی که به گل‌زار می‌رسد باز بماند؟

هوش مصنوعی: امشب صدای جرس به گوش می‌رسد و فریادهایی از دل ناله‌داران به گوش می‌خورد. آیا کسی هست که در این حال و هوا به درد و رنج دل‌باخته پی ببرد؟