هوش مصنوعی: نزدیک بهار، ناز و زیبایی‌ات همچون گلی با رنگ و عطر دل‌انگیز در صحرا می‌درخشد و این زیبایی به گونه‌ای است که مانند آینه‌ای پر زرق و برق، توجه دیگران را به خود جلب می‌کند.

هوش مصنوعی: خطاب به خاک، این تصور را دارم که دامنم را به تو بزنم، زیرا مجنون که در بیابان سرگردان است، به سختی به خارها چنگ زده است.

هوش مصنوعی: کجاست آن حال و هوای دیوانگی که من از شوق آزادی مانند گردبادی با یک پا به صحرا بزنم؟

هوش مصنوعی: به خاطر شجاعت روحی‌ام، توانسته‌ام به دنیای ممکنات قدم بگذارم، مانند یک آهو که با پای لنگش به دشت می‌رسد.

هوش مصنوعی: اگر سرنوشت انسان به او رحم نکند و توفیق کاملی به او ندهد، حتی اگر شجاعت و قدرتی مانند پلنگ داشته باشد، نمی‌تواند در برابر مشکلات زندگی، مانند نهنگی که در صحرا گم است، موفق شود.

هوش مصنوعی: در این بیت، به افزایش تعداد خوشی‌ها و لذت‌هایی که مجنون تجربه می‌کند اشاره شده است. او مانند یک ریگ در حال حرکت در بیابان است و حالا باید حساب سنگینی را در این بیابان بپردازد. به طور کلی، این بیانگر شدت عشق و بار احساساتی است که او بر دوش دارد.

هوش مصنوعی: دل آشفته و غمگین ما هیچ راه حلی ندارد. ما همچون جفت غزالی که در صحرا نشسته، در این وضعیت درگیر شده‌ایم.

هوش مصنوعی: به فکر نتیجه و محصول کارهای خودت باش، چراکه مردم در اثر سختی و مشکلات به حالت ناامیدی و پریشانی درآمده‌اند، مانند زمانی که کلنگی به زمین زده می‌شود و خاک را پخش می‌کند.

هوش مصنوعی: در این جایی که دیوانگی حاکم است، نمی‌توان از کنجکاوی و کارهای بی‌فکری تو جلوگیری کرد. تمایل و اشتیاق تو آزاد و بی‌قید است، مانند حالتی که نشئه‌ای در بیابان دارد.

هوش مصنوعی: به خودت مغرور نشو به خاطر رشد و پیشرفت‌های دنیا؛ زیرا مانند سیلی که به ناگاه حرکت می‌کند، زندگی می‌تواند به یکباره تو را به سمت ناشناخته‌ها ببرد و بازت نشود.

هوش مصنوعی: همان‌طور که دریا موج‌هایی به دامن خود می‌زند، ما نیز از لحظات گذشته‌مان به شکلی با نشاط و پرانرژی عبور کرده‌ایم، همچون تیرهایی که در صحرا پرتاب می‌شوند و با برق و سرعت به جلو می‌روند.

هوش مصنوعی: در جهانی دیگر، ترس و وحشت بر بیدل چیره شده و مجنون ما به خاطر ننگ و عیب، به بیابان رو نکرده است.