هوش مصنوعی: در این باغ، دو روز خنده و شادی تو شبیه به بازی است، مواظب باش فریب زرق و برق گل‌های بهاری را نخوری.

هوش مصنوعی: بگذار که زیبایی‌ها را به نمایش بگذارم و از آن‌ها بگذرم، زیرا در وجود من، چیزی باارزش وجود دارد که باید مورد استفاده قرار گیرد.

هوش مصنوعی: به شرایط و اوضاع جهان توجه کن، چرا که اجزای آن شب و روز را تشکیل می‌دهند و همه چیز در حال تغییر و تحول است.

هوش مصنوعی: باید امانت‌ها را با دقت و وظیفه‌شناسی برگردانید، زیرا گام گذاشتن در راه حق نیازمند صداقت و ایمان است.

هوش مصنوعی: با کسانی که از نظر اخلاقی و وفاداری پاکباز هستند، همراهی کن، زیرا بازی با افراد دیگر به جز آنها، همواره با شکست و بدبختی همراه است.

هوش مصنوعی: برای اینکه چراغ زندگی‌ات روشن بماند، باید با تلاش و کمک‌های بسیار از دیگران از آن محافظت کنی، چرا که زندگی مثل سر یک درخت چنار است که به دقت و حمایت نیاز دارد.

هوش مصنوعی: آتش از میان خاکستر به دنبال فرصتی برای بروز است، اما مانند زندگی که در زیر زمین پنهان شده، باید از مرگ و کابوس‌های تاریک عبور کند.

هوش مصنوعی: هنوز در چشمانت نور و روشنی کم است؛ زمانی که به وصال یوسف برسیم، انتظارها به پایان می‌رسند.

هوش مصنوعی: ای شمع، از این جمع بیم داشته باش، زیرا اینجا به اندازه‌ای که برای بریدن سر نیاز است، سرها شمرده می‌شود.

هوش مصنوعی: من و دیگران به نوعی بازتاب واقعیت وجود هستیم که این وجود، مانند یک نوشته، یک خط دارد و آن خط، مانند سنگ‌نبشته‌ای در یک قبر است.

هوش مصنوعی: دنیا مانند مجنون، در پی آرایش ظاهری است و از این غافل است که لیلی، بی‌دلبر واقعی است.

هوش مصنوعی: از ویژگی‌های مقام و موقعیت خود غافل نباشید، ای خروس‌هان، که با تلاش و مبارزه دستیابی به قدرت و افتخار ممکن است.

هوش مصنوعی: به دنبال ویژگی‌های باوقار و جدی پیری در آسمان نباشید، چراکه کودکی عاشق بازی و شادابی است.

هوش مصنوعی: فقر و ثروت به یک اندازه در این دنیا وجود دارد و رحمت الهی به همه سرازیر است. این رحمت مانند چشمه‌ساری است که از هر دو نوع آب، خشک و تر، جاری می‌شود.

هوش مصنوعی: وقتی که گرد و غباری مانند سحر به اوج می‌رسد، یعنی در آن حال آسمان‌ها تحت تأثیر و تسلط خاک و خاکی بودن هستند و به نوعی به آن تسلیم می‌شوند.

هوش مصنوعی: در دنیای بی‌احساس و بدون طعم زندگی، چه فایده‌ای دارد که به ظواهر دنیا بپردازیم، وقتی که از حقیقت و وجود اصلی خود خالی هستیم و هر صدایی که برمی‌خیزد، تنها زنجیری از توهمات است؟