هوش مصنوعی: حضور کلبهٔ فقر نیازی به زرق و برق ندارد. روشنایی ما از غروب تا سپیده دم به ما زندگی می‌بخشد.

هوش مصنوعی: در این جا سوالی مطرح می‌شود که چه کسی می‌تواند امید به ماندن در این دنیا را داشته باشد، چرا که زندگی همچون شعله‌ای در مرکز رنگ‌هاست و سفر ما در این دنیا مانند تغییر رنگ‌هاست.

هوش مصنوعی: صدای آزمایش از کوه کزین به گوش می‌رسد و به ناله‌ای شبیه به درد تبدیل می‌شود که در طبیعت سخت وجود دارد.

هوش مصنوعی: در دوران بحران‌ها و فتنه‌ها، نباید توقع داشته باشی که اوضاع به آرامی پیش برود. باید هوشیار باشی، چون هر ماه می‌تواند تغییرات بزرگی را به همراه داشته باشد.

هوش مصنوعی: از ناتوانی دیگران غافل نشو، زیرا شکوه و زیبایی درخشش وجود و شکستن مرزهای ممکنیت، مانند یک کلاه نازک و لطیف است.

هوش مصنوعی: درختان باغ با لبخند خود زیبایی و صفای خاصی دارند، همان‌طور که صبحگاه با شفافیت و روشنی‌اش، زیبایی را به ارمغان می‌آورد. این لبخند و زیبایی‌ها، مانند شکر خوشمزه و دلپذیر هستند که به زندگی طعمی دلنواز می‌بخشند.

هوش مصنوعی: من آینه‌ات را گرفتم، اما هیچ‌کس جز خودم نمی‌تواند به آن نگاه کند. حتی وقتی خوابیده‌ای، باز هم توجهی به آن نداری. چه نادیده‌انگاری عجیبی!

هوش مصنوعی: هر لحظه با نگاهی که به زندگی می‌کنی، قلوب جدیدی شکل می‌دهی؛ انگار زندگی یک کارگاه شیشه‌گری است که در آن احساسات و تجربیات جدید ساخته می‌شوند.

هوش مصنوعی: به اعتماد به نفس کمزور خود تکیه نکن و به جای این کار، درست حرکت کن و قدم بزن، زیرا وسیله‌ی تو برای پیشرفت، به شکل مناسبی آماده است.

هوش مصنوعی: در این دنیا که ما در آن در بازی افکار و خیال‌های خود به سر می‌بریم، حتی از دادن جان نیز به‌عنوان یک نشانه‌ای برای بی‌ارزشی و بی‌مقداری استفاده می‌شود.

هوش مصنوعی: از ننگ و عیب خود بزرگ‌بینی و خودستایی پرهیز کن، چون رد پای خودخواهی همانند داغی است که بر پیشانی می‌ماند.