هوش مصنوعی: ساز تو به طور غیرمنتظره‌ای نغمه‌ای را که نماد فریب و ظلم است، در شیشه‌ای شکننده و زیبا می‌شکند. این اشاره به موقعیتی دارد که زیبایی و فریبندگی ظاهری، در برابر حقیقت تلخ و دردناک قرار می‌گیرد.

هوش مصنوعی: مروارید از حباب جدایی نمی‌پذیرد، هر جایی که باشد، نشان از سر سوزن‌های باد شکسته است.

هوش مصنوعی: تصویر صبحگاه و زیبایی خیال‌انگیز آن به هیچ قیمتی فروخته نمی‌شود، زیرا هنرمند ما قلمش مانند قلم بهزاد شکسته است و نمی‌تواند این زیبایی را به درستی به تصویر بکشد.

هوش مصنوعی: ما در باد و هوس‌های زندگی دچار سردرگمی هستیم، چه در ناز و زیبایی و چه در جدیت و سختی. خود را در میان امواج زندگی می‌یابیم که به ما کمک می‌کنند تا از شکست‌هایمان ببالیم و دوباره سرپا شویم.

هوش مصنوعی: وقتی که به رنگ بال‌هایم نگاه می‌کنم، احساس می‌کنم در غباری هستم که دیگر خودم را فراموش کرده‌ام و این یادآور شکست‌های من است.

هوش مصنوعی: تنها قلبی که عاشق است، ناامیدی را نمی‌شناسد. هر شیشه‌ای که ترک برداشته، فریاد از شکست می‌زند.

هوش مصنوعی: تو تحت تأثیر جذابیت‌هایی که برای بهبود حال و احوال تو وجود دارد، قرار نگیری، زیرا این جذابیت‌ها در واقع باعث تخریب پایه‌های زندگی‌ات می‌شود و تو را به جایی می‌رسانند که بنیادت را ویران کرده‌ای.