هوش مصنوعی: من با آداب و ملاحظه، محبت و عشق خود را به تو نشان می‌دهم و تنها در آغوش تو آرامش می‌یابم، ولی دلم نیز درگیر درد و غم است.

هوش مصنوعی: اگر بندگی و تعلق ما به خدایی که می‌پرستیم از بین برود، حتی اگر به خاک تبدیل شویم، این وابستگی و انسجام به ما لطمه‌ای نخواهد زد.

هوش مصنوعی: با وجود اینکه از یکدیگر دور هستیم، از این که حداقل در آینهٔ عشق و یاد تو می‌توانم حسرت ملاقاتت را ببینم، خوشحالیم.

هوش مصنوعی: بدن زمینی ما در مسیر سیل فنا قرار دارد، اما یاد و خاطره ویرانی‌هایی که در این راه وجود دارد، از ساخت و ساز و معماری‌های مختلفی که در این دنیا وجود دارد، نشأت می‌گیرد.

هوش مصنوعی: دنیا یک خیال و تصور است و انسان باید با عقل و بصیرت زندگی کند. سلامت روح و ذهن در این است که به تصاویر و نشانه‌ها توجه کنیم، زیرا در آینه زندگی، نشانه‌ها و آثار وجود دارند.

هوش مصنوعی: ذره‌ای که هستیم، با چه امیدی زندگی می‌کنیم در حالی که امروز هم امید و نشاط ما به دیواری سست و نامطمئن وابسته است.

هوش مصنوعی: ای دل، از عشق چهره دوست نوری به دست بگیر، چون زخم زلف او باعث شده که راه تو در شب تاریک باشد.

هوش مصنوعی: اشک‌های من مانند گل‌ها از حرکت مژه‌هایم می‌ریزد. من مانند یک غنچه‌ام که به خاطر سرزنش یک خار در سختی و درد هستم.

هوش مصنوعی: زندگی ما به اندازه‌ای کوتاه و گذراست که مانند رنگ زیبا و فریبنده گل در چمن، یا آتش سوزانی که در دشت می‌درخشد، نمی‌تواند پایدار باشد.

هوش مصنوعی: ما برای پرواز در دل خود آرزویی داریم، حتی اگر بال پرواز نداشته باشیم، اما به هر حال نشانه‌ای از امید و آرزو در دل ما وجود دارد.

هوش مصنوعی: عالم به خاطر عشق، این‌قدر در حال و هوای شور و هیجان است. هر جایی که دعوا و کشمکش وجود دارد، نشان‌دهنده‌ی وجود شجاعت و دلیری هم هست.

هوش مصنوعی: از کمربند آن خوشگل آوردن، بی‌خبر برای بیدل روشن شد که اگر این گره را به میان تار بزنند.