هوش مصنوعی: در اینجا شاعر به وضعیت بحرانی اشاره می‌کند که در آن انسانی در زحمت و تلاش است، اما با وجود این زحمت و عرق ریختن به نتیجه‌ای نمی‌رسد. او از خود می‌پرسد که چرا در این شرایط سخت و دشوار، کسی برای کمک و نجات او نمی‌آید و چرا کسی به آن خشکی و تشنگی او توجهی ندارد. این احساس تنهایی و ناامیدی به خوبی در این بیت نمایان است.

هوش مصنوعی: گل و لاله زیبایی‌های خود را به نمایش گذاشتند و ماه نو چون جامی پر از کمال خود را نمایان کرد. همه به خوشی و شادی مشغول شدند، اما تو چرا بر پیشانی‌ات هیچ نشانه‌ای از شادابی و سرزندگی نیست؟

هوش مصنوعی: از درس و علم خوب و بد، تو هیچ فرقی نکردی. اگر به خاطر خطای خود چیزی یاد نگرفتی، پس چرا دیگر هیچ قلمی به زمین نزدی؟

هوش مصنوعی: تو به وسوسه‌ها شتابزده رسیدی و نفست به پلیدی گرایید، اما هرگز به خودت ننگریستی و نگاهم را به چیزی که به تو آسیب می‌زند، ندوختی. چرا این‌طور؟

هوش مصنوعی: اگر از تلاش گروه مسافران، نصیبی به تو نرسیده، چرا به راه سایه و آب و قدم‌های کوچک نزدیک نشدی؟

هوش مصنوعی: به خاطر باز شدن گره‌های کارها، همه تلاش می‌کنند که در جهانی دیگر ندامت و پشیمانی نداشته باشند. چرا که از طمع به داشته‌های خود، به همدیگر آسیب نمی‌زنند.

هوش مصنوعی: اگر آرزوهایم به تحقق نپیوندد، نباید امید را از دست بدهم. اگر نتوانستم به خواسته‌هایم برسم، چرا باید در غم و اندوه بمانم؟

هوش مصنوعی: وقتی که دیگر هیچ چیز از خواهش‌ها و آرزوها باقی نمانده، فقط همین لحظه‌ها اهمیت دارند و تو چقدر از آن‌ها بهره‌برداری کردی. پس چرا چند روز بیشتر به تعلل می‌پردازی؟

هوش مصنوعی: خطوط اعتبار تو به اندازه غبار هم در کاغذت دیده نمی‌شود. به‌مثابه دود که در سپیده صبح به آسمان می‌رود، چرا در امتحان خود علامتی نمی‌زنی؟

هوش مصنوعی: انسانی که با ناپختگی به دنیا آمده، نمی‌تواند همچون بیدل، در شرایط سخت و بحران‌ها خود را حفظ کند و تحت تاثیر هزار و یک مشکل قرار بگیرد. او باید از آفت‌های موجود در زندگی خود به دور باشد و به معنای واقعی، به درون خود برود و از خودپرستی فاصله بگیرد.