هوش مصنوعی: چرا در دل باغ احساس، خارهای غفلت را می‌کاری و چشمی که حقیقت را می‌بیند، را به راهی نادرست هدایت می‌کنی؟

هوش مصنوعی: ای پرنده‌ای آسمانی که در میان طبیعت مخلوقاتی محدود محبوس مانده‌ای! تو یک شاهباز روحانی هستی، پس چرا به چیزهای بی‌ارزش دنیوی توجه می‌کنی؟

هوش مصنوعی: در میان طوفان و هیاهو، تو همچنان ساکت و ناراحت باقی مانده‌ای. مانند ساحلی که تنها و بی‌آب، در برابر امواج خروشانی که به سمتش می‌آیند، ایستاده است.

هوش مصنوعی: چشم خود را بگشا، زیرا در این دنیای مادی، جای تو نیست. چرا باید دل خود را در غم و اندوهی که مانند خاکستر است، حبس کنی؟

هوش مصنوعی: در مسیر تو، مانع و دشواری‌هایی وجود دارد که مانند نیش‌های یأجوج و مأجوج عمل می‌کنند. این موانع، نشانه‌هایی از وجود چالشی بزرگ هستند و به همین خاطر، باید پرسید که چرا در بابل، سرزمین افسانه‌ای، هنوز کسی نمی‌تواند بر این مشکلات غلبه کند و به هدفش برسد.

هوش مصنوعی: غربت و بی‌کسی در دنیای امکان‌ها فقط دو روز بیشتر دوام نمی‌آورد. چرا این‌قدر بی‌خبر و غافل هستی از وطن که ناگهان نتوانی آن را درک کنی؟

هوش مصنوعی: از این قفس تا آشیانت فقط یک نیمه پرواز باقی مانده است و تو ای بسمل (پرنده‌ای که گرفتار شده) چرا همت و اراده‌ات را به کار نمی‌گیری؟

هوش مصنوعی: قمری مانند یک سرو در کنار یک چمن، و بلبل در میان باغ می‌رقصند و به دور شمع محفل می‌چرخند. این تصویر نشان‌دهنده زیبایی و عشق به زندگی است. چرا این چنین نباشی و از زیبایی‌ها لذت نبری؟

هوش مصنوعی: ابر در این مکان از ذخیرهٔ دریا، نعمتی می‌بارد. ای توانگر، چرا نمی‌توانی نیاز درخواست‌کننده را برآورده کنی؟

هوش مصنوعی: این جمله به نوعی نشان می‌دهد که گرد و غبار مشکلات و ترس‌ها به شدت در زندگی وجود دارد و شاید به نوعی شبیه به یک بار بزرگ باشد که باید آن را تحمل کرد. همچنین به این نکته اشاره می‌کند که برای مقابله با این شرایط، نیاز به تدبیر و برنامه‌ریزی داریم تا زندگی را به سمت بهتری هدایت کنیم.

هوش مصنوعی: مسیر خیالی و غیرواقعی ندارد، مانند موج‌های سراب که deceiving و فریبنده‌اند. این وابستگی که به تصویر آب و گل داریم، چطور می‌تواند ادامه پیدا کند؟