هوش مصنوعی: خط جبین ما نشان‌دهندهٔ اثر سجده‌های ماست و به نوعی، نشانی از افتادگی و تواضع ما دارد. سجده‌هایمان همچون آثار پا، بر روی زمین نقش بسته و گویای جریانی از عشق و devotion ماست.

هوش مصنوعی: ما با تلاش و کوشش خود، مسیر نابودی را قطع می‌کنیم و بار سنگین خود را از دوش بیافکنیم تا به آثار و نشانه‌های قدم‌های خود توجه کنیم.

هوش مصنوعی: رنج و سختی ناشی از عشق و دوری را تحمل می‌کنم تا به دوستی بتوانم برسم؛ به همین خاطر بار سنگینی را بر دوش می‌کشم که نشان از سختی‌ها و مشکلات پیش رو دارد.

هوش مصنوعی: ما در جاده‌ای قدم گذاشته‌ایم که به رضایت و خوشنودی ختم می‌شود و در این مسیر، گل‌ها بر سر ما می‌افتند و نشانه‌های قدم‌گذاران پیشین بر زمین دیده می‌شود.

هوش مصنوعی: لذت زندگی ما پس از مرگ کمتر نمی‌شود، چرا که وقتی ما از دنیا می‌رویم، تنها خاک می‌شویم و یاد ما به جا می‌ماند.

هوش مصنوعی: ما با آرزوی زیبایی و توجه یک دریافسر، در حالتی سرمست و مدهوش، به نقش پاهای او می‌نگریم.

هوش مصنوعی: چشم‌هایمان از رفتار ما چیزی نمی‌بینند، مانند سایه‌ام که بی‌خبر از آثار قدم‌هایم محو شده است.

هوش مصنوعی: هر انسانی که به فکر و خیال خود مشغول شود، در واقع در تحت تأثیر افکار و احساساتش قرار می‌گیرد و دنیا را از زاویه خاصی می‌بیند. در این حالت، آسمان و فضای اطراف او به نوعی رنگ و بویی از افکارش می‌گیرد و اثرات آن بر زندگی‌اش نمایان می‌شود.

هوش مصنوعی: تو با شوق و حال خوشی می‌رقصی و من می‌ترسم که در مسیر تو، با تغییر چهره‌ام، حواسم به نشانه‌های پا از بین برود.

هوش مصنوعی: هر بار که تو با شوق قدم برمی‌داری، صدای ناله و تاسف از لب‌های خاموش من به گوش می‌رسد و آثار قدم‌هایت بر زمین باقی می‌ماند.

هوش مصنوعی: گاهی اوقات، وقتی که تو با ناز و زیبایی قدم می‌زنی، رنگ حنایی که به پای تو زده شده، به زیبایی و گرمای آغوش تو می‌چکد و به زمین می‌نشیند.

هوش مصنوعی: رنگ ساختمان وجودم را از نشانه‌های تسلیم برداشتند، به گونه‌ای که یک سجده بزرگ بر زمین و روی دوش من نقش بسته است.

هوش مصنوعی: به دلیل تلاش برای کسب معرفت و حقیقت، حالت و روح من مانند صدفی شده است که به خاطر شنیدن آواز گوهرفروش، در حال جوش و خروش است و رد پای او را به یاد دارد.