هوش مصنوعی: دل از حسرت و پشیمانی پریشان است و دیگر از ناامیدی نمی‌توان چیزی گفت، چرا که زندگی به تنگ آمده و از شرمندگی به زمین افتاده است.

هوش مصنوعی: در این جمع و محیط، کجا می‌توان به پاکی و تقدس رسید؟ عیسی مسیح رفته و رد پای یک خر نمایان است.

هوش مصنوعی: به باغ نرو، چون از خوشحالی و خنده گل‌ها، در این مکان کم‌حیا، وقار و شرم از بین رفته است.

هوش مصنوعی: آسمان را فراموش نکن، از شکایت نگذران، زیرا که بر بلندای این بام، سر تقدیر بر زمین افتاده است.

هوش مصنوعی: به هر سو که نگاه می‌کنی، دیوانگی و خودخواهی وجود دارد. این دنیا مانند خطی است که از کاغذ خارج شده و غیرقابل کنترل شده است.

هوش مصنوعی: تنها چیزی که از خران به زمین بلند می‌شود، چوب است. عصا کجاست که واعظ از منبر به زمین افتاده است؟

هوش مصنوعی: بسته و محدود بودن طبیعت انسان به گونه‌ای است که حتی وقتی از قفس رهایی می‌یابد، هنوز تحت تأثیر و زینت‌های آن محدودیت‌ها قرار دارد.

هوش مصنوعی: هیچ‌کس در مورد منع زیبایی‌نما‌ای تو کاری ندارد، پس بیا که این خانهٔ آینه بی‌در مانده است.

هوش مصنوعی: در مقابل حسرت و غم، آینه نمی‌تواند هیچ نشانه‌ای از اشک نشان دهد. به همین خاطر، چشمان ما به خاطر بی‌نوا بودن، بسیار پرآب و اشک‌بار شده‌اند.

هوش مصنوعی: در اینجا به آن اشاره می‌شود که انسان، در حالی که به دنبال سلامتی و راحتی است، نمی‌تواند از احساسات و عشق فرار کند. عشق مانند آتش است که شخص را می‌سوزاند و به خواب نمی‌برد، و در عین حال شخص به یاد آنچه به او آسیب می‌زند می‌افتد.

هوش مصنوعی: داستان دل به چه دلیل در دنیای جادو و فریب است؟ فضایی که در آن تلاش و عرق‌ریزی باعث افتادن گوهر در دیگ است.

هوش مصنوعی: این جمله به زیبایی درگیری و شگفتی را توصیف می‌کند. شخصی که در حال تماشای زیبایی‌های عشق و جنون است، در اوج حیرت و از سر شوق به بزم عاشقانه‌ای نگاه می‌کند. عشق و زیبایی به حدی تأثیرگذار است که آدمی را در آینه‌ای از زیبایی‌ها غرق کرده و در دنیای دلپذیر و متحیرکننده‌ای غوطه‌ور می‌سازد.