هوش مصنوعی: چرا خاکسار تو شروع به تپیدن می‌کند؟ چرا صدای جرس از آبله بیرون می‌آید؟

هوش مصنوعی: چرا چشم ما نتوانست به زیبایی تو نگاه کند، در حالی که زیبایی تو ما را به خود جذب می‌کند، چون که مانند فولاد محکمی، ما را به بند کشیده‌ای؟

هوش مصنوعی: در اینجا شاعر به کسی اشاره می‌کند که در مسیر عشق و خواسته‌اش به سوی معشوق حرکت می‌کند. او به محدودیت‌ها و چالش‌هایی که در این راه وجود دارد، می‌پردازد و می‌گوید که نمی‌توان در این مسیر به آسانی عزت و افتخار را به دست آورد، چرا که حوادث و موانع زیادی وجود دارد که ممکن است انسان را همواره در تنگنا قرار دهد.

هوش مصنوعی: دل به دست تو است و ما نیز از تو هستیم. دیگر چه مانعی وجود دارد که آینه نتواند خود را نشان دهد و آغازش را بروز ندهد؟

هوش مصنوعی: سیل روح و احساس ما را تحت تأثیر قرار می‌دهد، ولی نباید با توجه به آن دست به کارهای عجولانه بزنیم. اینطور نباشد که به خاطر یک نگاه یا احساس زودگذر، همه چیز را از دست بدهیم.

هوش مصنوعی: نغمه ناآرامی دل، نشانه‌ای از اوج‌گیری احساسات است و با هر نیمه تپش قلب، صدایی به وجود می‌آید. پس چرا ناله و فریاد می‌زنیم؟

هوش مصنوعی: اگر از طرفی سازنده‌ای وجود دارد، پس هر نوایی که در آن بمی‌نوازد، حاکی از پیوندی میان عظمت و تقدیر غم‌انگیز است که چرا طالع ما به نیکویی نمی‌زند.

هوش مصنوعی: اگر کسی بدون توجه به عیب‌ها و هنرها زندگی کند، یعنی بی‌توجهی به واقعیات دارد، آنگاه چرا آینه باید تعجب کند و در مورد او حرف بزند؟

هوش مصنوعی: هیچ آتشی وجود ندارد که در پایان خاموش نشود و تبدیل به خاکستر نگردد؛ پس چرا از ابتدا برای آن تلاش نمی‌کنی؟

هوش مصنوعی: هیچ چیز جز خودت نمی‌تواند خوشبختی و موفقیت را از تو بگیرد، پس ای ذره‌ی خاکی! این همه تلاش و پروازت برای چیست؟

هوش مصنوعی: بیدل، تو همچون آینه‌ای هستی که زیبایی معشوق را نشان می‌دهد، اما این نیازی که تو داری، سبب نمی‌شود که تو در برابر معشوق لجبازی کنی.