هوش مصنوعی: وجود انسان مانند سحر، به وعده‌ای از پرواز به سمت فنا و زوال پیوسته است. بنابراین، همه باید از این زندگی دنیوی دل برداشته و به سمت چیزهای بالاتر و معانی والاتر روی آورند.

هوش مصنوعی: در باغ ما، احساس خوشایند و دلپذیری وجود دارد، ای غنچه! در این مکان نمی‌توان به راحتی از قید و بندها رهایی یافت.

هوش مصنوعی: ما به شوخی دربارهٔ نظاره صحبت نکردیم، ای خدا! بلکه شرم و حیا ما باعث شد که در این موضوع سکوت کنیم.

هوش مصنوعی: نمی‌توانیم به درستی درباره خودمان تحقیق کنیم، پس چگونه می‌توانیم به اوج پرواز کنیم در حالی که در حیرت و سردرگمی هستیم؟

هوش مصنوعی: این بیت به احساس تعلق و وابستگی به دنیا اشاره دارد. گوینده از محدودیت‌ها و اسارت‌هایی که به واسطه این وابستگی‌ها تجربه می‌کند، صحبت می‌کند. او به نوعی در تلاش است تا از این احساس رهایی یابد، اما در عین حال خود را در دام آن می‌بیند؛ انگار که این وابستگی او را همچون حنا که به پا بسته شده، محصور کرده است. در واقع، او به دنبال آزاد شدن از تصورات و خیالاتی است که او را به زمین و محدودیت‌ها پیوند می‌زنند.

هوش مصنوعی: در زندگی نه در دنیا و نه در آخرت، بدون تلاش و زحمت به دست نمی‌آید. آهی از دلِ آزاده که خود را به هیچ چیز وابسته نکرده است.

هوش مصنوعی: به خودت مغرور نشو، حتی اگر چیزی به اندازه یک موی سر هم داشته باشی. این ادعای کبر و خودخواهی در واقع مانند آبله است که فقط به پای خودت آسیب می‌زند.

هوش مصنوعی: اگر تمایل و آرزویی برای رسیدن به خواسته‌هایت نداری، به چه دلیل دستت را به دعا بلند کرده‌ای و از لطف و کرم الهی درخواست می‌کنی؟

هوش مصنوعی: مدت زیادی نیست که به خودسازی پرداخته‌ای، اما دل تو به آن درجه از آمادگی نرسیده است که در همه جا بتوانی احساساتت را کنترل کنی.

هوش مصنوعی: فقر من به قدری شدید است که حتی نمی‌تواند مانع از اظهار نظرهای بی‌مورد دیگران شود، و نمی‌توانم با ظاهر سازی و نمایش فریبنده، به زندگی خود رونق ببخشم.

هوش مصنوعی: دل به چه کسی می‌تواند شکایت کند از ظلم و ستمی که بر ما می‌رود، در حالی که سایه‌ی نازک مویی بر ما سنگینی می‌کند و نمی‌گذارد صدای ما به گوش برسد؟

هوش مصنوعی: نمی‌توان به راحتی زیبایی چهره‌ام را از روی پیشانی‌ام برداشت؛ نقاشی که از شرم به عرق افتاده، تصویر مرا با دقت کشیده است.