هوش مصنوعی: لوح وجود، تنها یک قلم است که از قدرت و تاثیر خالی است. ورود و خروج نفس، تنها تمرین کردن خط بیکاری است.

هوش مصنوعی: به خاطر غفلت، ناخودآگاه وجود را به جای عدم تصور کرده‌ایم و شک و سوال ما در واقع نافی این حقیقت است.

هوش مصنوعی: ما شاید کوچک و ناچیز به نظر برسیم، اما در چشم خودمان ارزش و اهمیت زیادی داریم! حتی اگر به اندازه‌ای کوچک افتاده باشیم، باز هم همین مقدار برای ما معنای بسیاری دارد.

هوش مصنوعی: عزیزم، موهای من به خاطر شدت عشق به تو مانند مژگانم پر از اشک و غم است، پس به ناز خود ادامه بده.

هوش مصنوعی: چشم کجاست تا زیبایی معشوقه‌ام را امروز ببیند؟ چنان که عمر عاشقان در لذت و خوش‌رفتاری سپری می‌شود.

هوش مصنوعی: حالت ناتوانی و خماری را نمی‌توان به راحتی ترک کرد، زیرا نگاه او مانند سایه‌ای است که شب بیماری را به همراه دارد.

هوش مصنوعی: هر کسی که در دل خود حسرتی دارد، همان حسرت ممکن است او را به شدیدترین ضربه‌ها و آسیب‌ها دچار کند. در واقع، تمام دنیا برای او فقط یک آغوش پر از زخم و درد خواهد بود.

هوش مصنوعی: با وجود تمام آزادگی و بی‌نیازی، هنوز مجنون در تلاش است تا با بی‌توجهی به خود، به دنبال عشق و معشوقش باشد. موی او نشانه‌ای از این بی‌پناهی در عشق و تلاش برای جبران در دنیای احساسات است.

هوش مصنوعی: اگر هنوز در دل کسی غم و اندوهی باقی مانده باشد، دلش به شدت غمگین و آزرده است؛ زیرا تا وقتی که یک غنچه در این باغ وجود دارد، هیچ چیزی نمی‌تواند شکوفا شود و به زندگی شادی ببخشد.

هوش مصنوعی: جهانی پر از آشوب و مسائل به خاطر مرگ ثروتمندان است و خواب این ستمکاران به اندازه بیداری‌شان هم تلخ و ناگوار است.

هوش مصنوعی: سرانجام عاشقان برای پذیرش عشق و تسلیم بودن به محبوب، آنقدر نرم و نازک است که به باریکی مو می‌رسد. این در حالی است که قدرت عشق و تمایلات آن، مانند آب به سادگی و روانی، به دل‌ها و روح‌ها نفوذ می‌کند و حاکمیتش بر جان‌ها برقرار است.

هوش مصنوعی: از من، که پر از احساس و اندوه هستم، انتظار کمتر و قناعت کن. فریاد و ناله‌ام مانند صدای ساز در دست کسانی است که قدرت و توانایی کمتری دارند و این صدا به نوعی ترحم‌آور و غم‌انگیز است.