هوش مصنوعی: چرخ زندگی و گردش آن به خاطر ناپایداری و رفتار نامناسبی است که وجود دارد، در حالی که آرامش و راحتی خاک از سطح صاف و هموارش به وجود می‌آید.

هوش مصنوعی: غیر از سوختن در روز عید، هیچ چیز دیگری برای افرادی که به ذلت و خواری دچار شده‌اند وجود ندارد؛ آن‌ها در اتصال به آتش، لباس گل‌ناری خود را می‌سوزانند.

هوش مصنوعی: از حال ما چه می‌پرسی؟ ما مثل ریگ هستیم و خاک ما مانند آبی است که از ننگ و رسوایی مرده جاری می‌شود.

هوش مصنوعی: اگر از دست ما هیچ کاری برنیاید، به جای آن را زاری بلبل در این گلزار سر می‌دهیم؛ زیرا در این باغ، تنها گل بیکاری وجود دارد.

هوش مصنوعی: اگر خواهان آبرو و حیثیت خود هستی، باید در کنار خداوند بمانی و اشک ریختن و اظهار ناامیدی از خود نشانه ذلت و بی‌احترامی است.

هوش مصنوعی: زیبایی و جلوه‌گری تصویر زخم خورده‌ای که تیغ حیرت بر آن افتاده، به هیچ وجه قابل تصور نیست؛ زیرا این تصویر از تپیدن و زندگی خالی است.

هوش مصنوعی: وقتی انسان دست به تلاش و کوشش می‌زند، احساس خجالت و ناتوانی ناشی از فقر و کمبود در او از بین می‌رود. در واقع، کار و تلاش می‌تواند باعث شود که فرد از وضعیت خود راضی باشد و احساس بهتری پیدا کند.

هوش مصنوعی: شعله‌ای که به خاکستر تبدیل می‌شود، چشم را به سوی خویش می‌کشاند. در اینجا، آرامش و راحتی به سختی به دست می‌آید.

هوش مصنوعی: جز تیغ او، کسی نمی‌تواند بر زمین‌افتادگان و خواب‌زدگان را به حال خود بلند کند. صبح روشن، همان بیداری و آگاهی است که به آن‌ها کمک می‌کند.

هوش مصنوعی: از اندیشه‌های اندک و ناچیز بگذر، زیرا در محفل وصال، زیبایی آن چشمان خوش‌رنگ باعث فراموشی هشیاری و آگاهی می‌شود.