غزل شمارهٔ ۶۱
نیستی پیشهکن از عالم پندار برآ
خویش را کم شمر از زحمتِ بسیار برآ
قلقلِ ما و مَنَت پُر بهگلو افتادهست
بِشِکن شیشه و چون باده به یکبار برآ
تا بهکی فرصت دیدار به خوابت گذرد؟
چون شرر جهدکن و یک مژه بیدار برآ
همه کس آینهپردازیِ عنقا دارد
تو هم از خویش نگردیده نمودار برآ
خودفروشی همهجا تخته نمودهست دکان
خواه در خانه نشین خواه به بازار برآ
سرسری نیست هوای سرِ بام ِتحقیق
ترکِ دعوی کن و لختی به سرِ دار برآ
ناله هم بیمددی نیست به معراج قبول
بال اگر مانْد ز پرواز به منقار برآ
تا کند حُسن ادا طوطیِ این انجمنت
با حدیث لبش از طُرّه شکربار برآ
ماه نو منفعل وضع غرور است اینجا
گر به افلاک برآیی که نگونسار برآ
دادرس آینه بر طاق تغافل دارد
همچو آه از دل مأیوس به زنهار برآ
شمع را تا نفسی هست بجا، باید سوخت
سخت واماندهای از پای خود ای خار برآ
تکیه بر عافیت از قامت پیری ستم است
بیدل از سایهٔ این خمشده دیوار برآ
اطلاعات
وزن: فعلاتن فعلاتن فعلاتن فعلن (رمل مثمن مخبون محذوف)
قالب شعری: غزل
منبع اولیه: پروژهٔ بازبینی OCR
* با انتخاب متن و لمس متن انتخابی میتوانید آن را در لغتنامهٔ دهخدا جستجو کنید.
خوانش ها
غزل شمارهٔ ۶۱ به خوانش عندلیب
حاشیه ها
1389/05/01 05:08
ناشناس
شمع را تا نقسی---> تا نفسی
سخت واماندۀ----> سخت وامانده ای
---
پاسخ: با تشکر، تصحیح شد.
1393/08/02 09:11
محمود خیبری
بیت 7مصرع2
بپرواز درا
1393/11/31 08:01
در بیت اول به جای «خوابش» = «خویش» صحیح است.
مصرع دوم بیت هفتم «بال اگر ماند ز پرواز به منقار برآ» صحیح است.
مصرع دوم بیت هشتم «با حدیث لبش از پرده شکربار برآ» صحیح است.
مصرع دوم بیت نهم «گربه افلاک برآئی که نگسونسار برآ» صحیح است.
1394/03/23 20:05
حمید زارعی
بیت هفت
ناله هم بیمددی نیست به معراج قبول
بال اگر ماند ز پرواز به منقار برآ