هوش مصنوعی: عدم توانایی من در بیان احساسات و افکارم باعث شده است که دیگران نتوانند به درستی مرا بشناسند. این وضعیت مانند شمع خاموشی است که نورش از بین رفته و نمی‌تواند در جمع دیگری بدرخشد و نفس من نیز در سکوت و پنهانی باقی مانده است.

هوش مصنوعی: عکس تو در آینه از شرم تماشایت به خود پیچیده و پنهان شده است، مانند نگاهی که در چشمانم به تو دارم.

هوش مصنوعی: از درد و ناله‌های خود نمی‌توانم شکایت کنم، چرا که حتی آتش وجودم هم بر ناتوانی‌ام سرزنش کرده است.

هوش مصنوعی: از من نپرس دربارهٔ زنجیرهایی که مرا محاصره کرده‌اند، زیرا صدای ناله‌ام به گونه‌ای است که فقط خودم آن را می‌شنوم و دیگران از آن بی‌خبرند.

هوش مصنوعی: اگر دانه‌ای رشد کند، ریشه‌اش فاش می‌شود و نشان می‌دهد که چه چیزی در دل دارد. اگر زبان در کام باشد، راز دل پنهان می‌ماند.

هوش مصنوعی: سرانجام داستان دل‌سوزان و آتشین من به کجا ختم می‌شود؟ من همواره در حال سوختن و سوزاندن خودم هستم، همچون ذغالی که به کبابی نپخته چسبیده است.

هوش مصنوعی: زندگی را از ویرانی‌ها بازسازی کرده‌اند و این که می‌گویی روح و جان درهم تنیده شده، به خاطر همین تعمیرات است.

هوش مصنوعی: ناتوانی کافی است، دیگر نمی‌توانم بال و پر آزادی‌ام را پرواز دهم. احساس شکست باعث شده که از دامن خود گرد و غبار جمع کنم.

هوش مصنوعی: تماشای عدم و بی‌وجودی در این دنیا کار آسانی نیست؛ هر کسی که ما را دیده، به حیرت و شگفتی افتاده است.

هوش مصنوعی: دین و دنیا چه اهمیتی دارند که از ارتباط با آن‌ها نتوان گذشت، چرا که این دو موضوع، در یک مسیر هم‌راستا قرار دارند و به هم پیوند خورده‌اند.

هوش مصنوعی: ما از خصوصیات زندگی خود بار سنگینی بر دوش داریم و این موضوع بر تصویر ما در آینه تأثیر گذاشته است.

هوش مصنوعی: زندگی ما مانند دورانی است که در اطراف کعبهٔ دل‌ها می‌چرخد و در این مدت، فقط در نقاطی مشخص محدود شده‌ایم، مانند دور پرگاری که به چند نقطه محدود می‌شود.