هوش مصنوعی: دوباره دل امیدوار شده و صفا و روشنی جدیدی به آن رسیده است، گویا صبح تازه‌ای از سمت آینه پدیدار شده است.

هوش مصنوعی: این مکان چه جایی است که در آن، رنگ خون کشته‌های بی‌گناه در دل و جان مردم مشاهده می‌شود؟

هوش مصنوعی: این جمله به این معناست که گل با بی‌فایده بودن خود، نیازی به شکستن ندارد. شادی و لذت واقعی در دل شیشه‌ای است که رنگش کم‌رنگ و کمرنگ شده است. درواقع، باید بر روی حس شادابی و زیبایی واقعی تمرکز کنیم و از چیزهای بی‌معنی دوری کنیم.

هوش مصنوعی: این بیت به این معنی است که من نمی‌توانم جرأت کنم و در عین حال از جایگاه خودم نیز ترسی ندارم. اما نمی‌توانم از پیشامدهایی که برایم پیش آمده است فرار کنم، زیرا نقاشی که نماد خداوند یا قدرت بالاست، دامن توبه را به دستم داده و مرا مجبور به روی آوردن به توبه کرده است. به عبارت دیگر، من در وضعیت دشواری قرار دارم و نیاز به توبه دارم، حتی اگر در گذشته جرأت به کارهای خلافی کرده‌ام.

هوش مصنوعی: وقتی غنچهٔ تو لباس‌اش را باز می‌کند، آغوش‌ها گویی صبح، پیراهن‌شان را دریده‌اند.

هوش مصنوعی: هرگز از ناامیدی غافل نباش، زیرا انتخاب من این است که این قطره از جوهر و حقیقت دو جهان به طور خاص به من رسیده است.

هوش مصنوعی: احساس غم و ناامیدی من از ناتوانی خودم ناشی می‌شود، به گونه‌ای که این وضعیت باعث شده است که به مرز شکست نزدیک شوم.

هوش مصنوعی: لیلی همچنان در پیله‌ای از روابط و احساسات خود غرق است و از این موضوع غافل است که آنجا که مجنون در آن زندگی می‌کند، به دور از او و نامشخص است.

هوش مصنوعی: هر لحظه همچون جواهری از گره و پیچیدگی‌های خود بیرون می‌آیم و پرواز حیرت‌انگیزی در جمع‌آوری افراد در حالتی آرام و سکون وجود دارد.

هوش مصنوعی: چهره زیبای کسی که برایم مهم است، در همه جهات توجهم را به خود جلب کرده و انگار که آیینه‌ای برای نشان دادن زیبایی‌اش فراهم کرده است.

هوش مصنوعی: تجرد و بی‌نهایی من را نمی‌شناسند. این قلم، خطوط وجود و هستی را بر روی صفحه دنیا نگاشته است.